Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 25

Ειχε περασει μια εβδομάδα απο τοτε που χώρισα με τον Δημήτρη και δεν τον είχα δει πουθενά.

Δεν ερχόταν στο σχολείο και δεν απαντούσε στις κλήσεις μου.

Ηταν σαββατο πρωί και σκέφτηκα οτι το καλύτερο ηταν να το επισκεφτώ.

Θα συνέχιζε να με αποφεύγει για καιρό χωρις να μπορεσω να του πω ολα όσα είχαν συμβεί.

Πήρα μόνο το κινητό και τα κλειδιά στο χέρι μου και ξεκίνησα για το σπιτι του.

Χαιρέτησα τον φύλακα και άρχισα να ανεβαίνω τον δρόμο προς το σπιτι του Δημήτρη.

Δεν ηταν πολυ νωρίς, γύρω στις 10 το πρωί αλλά ο δρόμος ηταν άδειος από αυτοκίνητα. Οπως παντα, σχεδόν.

Είχα καλο προαίσθημα για εκείνη την ημέρα. Πίστευα οτι ολα θα ξεκαθαρίσουν και θα μπουν σε μια τάξη.

Οταν εφτασα στο σπιτι του, ολα έμοιαζαν ιδια.

Ο γνώριμος περιποιημένος κήπος, το συμμαζεμένο παρουσιαστικό της εξώπορτας και τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα στις συνήθεις θέσεις τους.

Ο Δημητρης ηταν στα σίγουρα εδω.

Χτύπησα την πόρτα και περίμενα για λιγο.

Ξαναχτύπησα το κουδούνι πάνω στην ωρα που άνοιξε η μητέρα του.

- Καλημέρα Λυδια... Νόμιζα οτι ήσουν πάνω.
Χαιρέτησε η μητέρα του και με αγκάλιασε.

Γιατι να νομίζει οτι ειμαι πάνω; Αναρωτήθηκα αλλα της χαμογέλασα.

- Η αλήθεια είναι οτι εχουμε μαλώσει και είπα να κάνω μια προσπάθεια να του μιλήσω.
Εξήγησα και εκείνη έγνεψε χαμογελώντας.

- Πέρασε μεσα. Στο δωματιο του θα ειναι οπως παντα.
Σχολίασε και εγω της χαμογέλασα ξανα.

- Σας ευχαριστώ.
Απαντησα και ξεκίνησα να ανεβαίνω τις σκάλες.

Καποια στιγμή άκουσα γέλια απο το δωματιο του Δημήτρη και σκέφτηκα οτι ισως ηταν εδω η Ηλεκτρα και ο Πετρος.

Στάθηκα έξω απο το δωμάτιο του και πηρα μια βαθιά ανάσα.

Άνοιξα την πόρτα και σχεδόν άκουσα την καρδιά μου να σπάει.