Μη μ'αφήνεις...

⚫️Κεφαλαιο 26

Της είπα τα παντα.

Για την λίστα μου, για τον Αντρέα, τον Δημήτρη.

Τις προσπάθειες, το φιλί, το χαστούκι...

Και ένιωσα τόσο καλα.

Σαν ενα μεγάλο βάρος να φεύγει απο πάνω μου.

Παλιότερα είμασταν κολλητές, αχώριστες φίλες και δεν περνούσε μια μέρα που να μην είμασταν μαζί.

Η Ηλέκτρα ήταν ένα από τα πολλά άτομα που έδιωξα μακριά όταν γύρισα τότε από το νοσοκομείο.

- Δεν το πιστεύω...
Μουρμούρισε στο τέλος.

- Δεν στο είπα γιατι δεν ήθελα κανένας να το μάθει. Τελικά όμως... Το έμαθαν σχεδόν όλοι.
Εξήγησα με τα μάτια μου να κοιτάνε το πάτωμα.

- Καταλαβαίνω. Αναρωτιόμουν πολυ έντονα γιατί είχες απομακρυνθεί τόσο αλλά ποτε δεν φαντάστηκα...
Σχολίασε κοιτώντας με στα μάτια καθώς ανέβασα το βλέμμα μου.

- Όλα θα-

- Μην μου πείς οτι ολα θα πανε καλα. Αυτο λεω στον εαυτό μου καθε μερα και τα πραγματα πανε απο το κακό στο χειρότερο. Ολο λεω οτι ισως δεν χρειάζεται να το κανω και ολο κατι με τραβάει πισω. Μην μου το πεις γιατι θα ειναι ψέμα.
Παρακάλεσα κοιτώντας την στα μάτια.

- Ενταξει. Έχω μια ιδέα.
Χαμογέλασε με ενθουσιασμό.

- Παμε για ψώνια.

- Δεν μπορω να καταλάβω πως αυτό θα βοηθήσει.
Παρατήρησα όσο εκείνη ετοίμαζε τα πράγματα της.

- θα κρατήσει το μυαλό σου απασχολημένο και ο Δημητρης θα χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο που σε έχασε.
Εξήγησε με ενα πλατύ χαμόγελο.

- Άμα πιστεύεις οτι θα πιάσει...
Παραδόθηκα στο τέλος.

- Το πιστεύω.
Απάντησε με αυτοπεποίθηση και με τράβηξε απο το χέρι.

- Εχεις λεφτά;

- Έχω.

- Πάμε τότε.
Απάντησε και κάπως ετσι αφήσαμε το σπιτι της πισω μας.

Το αυτοκίνητο της μύριζε βανίλια οπως και εκείνη.

Τα λευκά δερμάτινα καθίσματα ηταν αρκετα για να σου φτιάξουν την διάθεση.