Şimdi yazmaya başlıyorum ya, içimdeki o ufacık umuda dayanarak yapıyorum bunu.
Belki çoğunuz buna bir anlam veremeyeceksiniz, saçma bulacaksınız ya da umrunuzda bile olmayacak. Aslında büyük ihtimalle böyle olacak. Birkaçınız benim yanımda olacaksınız, eskiden olduğu gibi. Ama ben her türlü yazmaya devam edeceğim.
Öyle iyi kız kötü çocuk türünde olmayacak. Mafyalar veya aşk, ihanet üzerine olan bir hikaye de olmayacak. Klasik Wattpad hikayelerinden farklı olacak yani. Çünkü burada kendi hayatımı yazacağım, abartmadan. Ve mümkünse kurgulamadan...
Aslında çoğunuzun da, benden farklı olmayan hayatını anlatacağım. Kendinizden belki bir parça bulacaksınız, belki de hiç alakadar olmadığınızı düşüneceksiniz...
Ve yazmak... O kadar mükemmel bir uğraş ki. Ne yazdığınız, neyi yazdığınız önemli değil. Önemli olan, kendinizi, hislerinizi anlatabilmek. Belki yanlış yazarsınız, kurallara uymadan... Belki de devrik cümleler kurarsınız. Bir cümleye başlayıp onu yarıda bırakırsınız. Ama sonuç olarak bu uğraş sizi mutlu eder. Çünkü yaptıkça huzur bulursunuz. Kimin okuduğunun, kimin gördüğünün önemi yok.
Hiç mi bir defter köşesine birkaç cümle karalamadınız? Kimse görmesin diye saklamadınız mı yani? Ben defalarca yaptım.
Şu an dolabımdaki her bir defterde, binlerce cümle yazılı. Birazı özenle yazılmış, birazı unutulmamak için aceleyle karalanmış. Bazısı hüzün dolu, bazısı umut... Buna rağmen hiç birisi benden başkası tarafından okunmamış.
Bazen düşünüyorum. Ben yazıyorum ama, bunları kim okuyacak? Okusa da, ne anlayacak? Hiçkimse hiçbir şey bilmeyecek yaşadıklarıma dair. En yakınımda olduklarını sanan annem babam bile.
Eğer okuyanlar olursa diye söylüyorum. Adımı bilmeyeceksiniz. Aranızdan biriyim, bu kadar. Aslında tanıyanlarınız var. Ama bu hesabı bilerek açtım. Yeni, ve beni tanıyanların bulamayacağı...
Birileri çıkıp 'Gizem yaratmaya mı çalışıyorsun?' filan diyebilir. Sadece beni tanımadan anlayabilenler olacak mı diye merak ediyorum. Hepsi bu.
Bir yola girdim. Ne kadar ilerleyebilirim, görmek istiyorum...
