~Ολοκληρωμένη~
"Ηταν μεσα με τους γονεις μου και εγω κλεισμένος στον διάδρομο να περιμένω.
Δεν μπορούσα να δω ή να ακούσω κατι.
Μπορούσα μόνο να μυρίσω το αίμα.
Ειναι τόσο ηλίθια. Βλαμμενη. Χαζη. Αχάριστη. Την έβριζα και δάκρυα κυλούσαν στα μάτια μο...
Rất tiếc! Hình ảnh này không tuân theo hướng dẫn nội dung. Để tiếp tục đăng tải, vui lòng xóa hoặc tải lên một hình ảnh khác.
Ηταν το τελευταίο μήνυμα που μου έστειλε μιας και δεν απάντησα.
Επρεπε να ακολουθήσω την συμβουλή των παιδιών. Να μείνω μακριά του. Δεν επρεπε να απαντήσω απο την αρχή.
Αλλα καμία φορα κανουμε πραγματα χωρις να σκεφτούμε και που μετα μετανιώνουμε.
Δεν επρεπε ποτε να στειλω εκείνο το πρώτο μήνυμα.
Τωρα κατάλαβα.
Την επόμενη μέρα. Τρίτη πρωί αποφάσισα να μην πάω σχολείο και να επισκεφτώ τον αδελφό μου στο εργοστάσιο.
Θα του μιλούσα για τα μαθήματα και με λίγη ελπίδα θα τον έπειθα να πάρει μέρος.
Δεν πίστευα οτι θα με απογοητεύσει ποτε και ετσι ηταν η μόνη μου ευκαιρία να μείνω στα μαθήματα που εκπλήρωναν την αρχική μου επιθυμία να μην σκέφτομαι τον Δημήτρη.
Ειχα για λιγο καιρό ξεχάσει επίσης και την λίστα μου έχοντας ομως ακομα την αυτοκτονία στο μυαλό μου.
Ξύπνησα, λοιπόν, σχετικά αργά και ξεκίνησα για το εργοστάσιο.
Χαιρέτησα οπως πάντα την κυρία Μαρία και τον φύλακα. Άλλαξα αρκετα μεσα συγκοινωνίας και έφτασα στο κύριο εργοστάσιο όπου δούλευε ο αδελφός μου σαν οικονομικός διευθυντής.
- Να σας βοηθήσω; Ρώτησε ο φύλακας οταν εφτασα στην πύλη του εργοστασίου.
Έβγαλα απο το πορτοφόλι την ταυτότητα μου και του την έδειξα.
- Λυδια Παπασταύρου. Διάβασε.
- Ήρθα να δω τον Αδελφό μου. Χρήστο Παπασταύρου.
- Έχετε κλείσει ραντεβού; Δεν ξερω αν μπορω να σας αφήσω. Σχολίασε και εγω του χαμογέλασα.
