Life² || h.s. [dutch]

19- I can't lie anymore, neither tell the truth

19- I can't lie anymore, neither tell the truth --

-Enkele maanden later-

Het geswitch maakte me stilaan gek. Niet zo zeer het switchen zelf, maar vooral het liegen. De mini-crisis met Aline had me aan het denken gezet. Ik vond dat ik haar de waarheid verschuldigd was. Maar tegelijk was ik heel erg bang voor wat er zou gaan gebeuren als ze die waarheid zou kennen…

Het was nu al enkele maanden geleden dat we die vreselijke ruzie hadden gehad. En toch spookte het nog steeds door mijn hoofd. Vroeg of laat kwam ze hier óók achter. En dan leek het me het beste dat ik het zelf tegen haar verteld zou hebben. Als ze er op een andere manier achter zou komen… Nouja, dan vrees ik er echt voor. Dat zou ze me niet vergeven denk ik.

"Lou," sprak ik mijn beste vriend aan.

"Ja Haz," antwoordde hij, zodat ik wist dat hij me had gehoord.

"Ik wil alles aan Aline opbiechten," mompelde ik.

Hij keek me geschokt aan. Hij staarde me aan alsof hij een spook had gezien.

"Je weet toch dat dat niet kan," wuifde hij het nonchalant weg, waarschijnlijk in de hoop dat ik het dan uit mijn hoofd zou zetten.

Wel, niet dus.

"Er was toch een uitzondering?" ging ik verder, wat hij net zei compleet negerend.

Ik hoopte dat hij hierover meer wist. Maar ik twijfelde er heel erg aan. Ik kon maar proberen, toch?

Hij keek me doordringend aan. Zijn onderzoekende blik maakte me bijna bang. Bezorgdheid was nu niet iets wat ik al vaak had gezien bij Louis.

"Je meent het hé?" concludeerde hij.

Ik knikte bevestigend.

De blik in zijn ogen verraadde een zekere angst. Hij was vast bang dat ik hem en de jongens in de steek zou gaan laten… Nee, dat was niet mijn plan. Maar ik wilde wel weten wat mijn opties waren. Welke mogelijkheden ik had om weer in het reine te komen met mezelf. En of ik ook maar iets kon doen zodat ik Alines vertrouwen waard zou zijn, voor de verandering.

"Ik weet echt niet hoe het zit met die uitzondering," antwoordde hij uiteindelijk, "maar toen ze daar iets van zeiden destijds, klonk het wel alsof het haast onmogelijk was."

Een pijnlijke grimas trok over zijn gezicht. Ik zag dat hij iets wilde vragen, maar niet goed durfde.

Louis die iets niet durfde zeggen of vragen. Alweer een primeur als je het mij vraagt.

Ik keek hem afwachtend aan. Mijn vragende frons op mijn voorhoofd leek hem uiteindelijk over de streep te trekken.

"Je gaat het toch niet echt doen hé," mompelde hij amper verstaanbaar, "het haar zeggen?"

Beschaamd wendde ik mijn blik af.

Als er ook maar één mogelijkheid was om iedereen gelukkig te maken - iedereen, als in 'Aline, de jongens én mezelf'... Ik zou het meteen doen. Wat er dan ook voor nodig zou zijn. Maar eerst moest ik dus op onderzoek uit.

Het uitblijven van een antwoord van mijn kant, vertelde Louis genoeg. Ik zou het proberen. En dat wist hij maar al te goed, hij was niet voor niets mijn allerbeste vriend.

"Misschien weten de anderen meer," haalde hij zijn schouders op.

Damn. Juist. De andere jongens. Hoe moest ik hen dit gaan vertellen?

--

"Zayn?" begon ik aarzelend.

Eindelijk was het me gelukt om even met hem alleen te zijn. En daar moest ik nu echt wel handig gebruik van maken, wilde ik eindelijk iets meer te weten komen.

"Ja?" antwoordde hij op vragende toon, terwijl hij opkeek uit zijn stripboek.

Ik wist niet goed hoe ik het moest aanpakken. Misschien was het gewoon het beste om het hem op de man af te vragen.

Here we go.

"Weet jij wat die uitzondering precies inhoudt, je weet wel, van die vreselijke gevolgen als we iemand ons grote geheim zouden toevertrouwen," ratelde ik aan één stuk door.

Vraagtekens leken onmiddellijk in zijn ogen te verschijnen, maar hij gaf wel meteen antwoord.

"Het had iets te maken met liefde dacht ik, dat je dan iemand kon meenemen naar de andere kant," zei hij.

En pas toen leek zijn euro te vallen.

"Je wil het toch niet aan Aline vertellen hé!" ging zijn stem paniekerig de hoogte in.

Verslagen knikte ik bevestigend met mijn hoofd. Hij zag het dus ook allesbehalve zitten.

Even bleef het stil. Ik wachtte op zijn reactie. Maar tegelijkertijd was ik opgelucht dat die reactie zo lang op zich liet wachten. Ik had geen zin in discussie. Het enige wat ik wél wilde was meer informatie. Informatie over wat wel kon en wat net niet.

"Ik wilde het ook opb-" kwam er uiteindelijk mompelend over zijn lippen.

Het laatste woord ging compleet aan me voorbij, opgeslokt door zijn gemompel.

"Wat?" vroeg ik om een herhaling.

"Ik wilde het er met Noemie ook over hebben," biechtte hij op, "nu ik haar eindelijk heb weten veroveren, zou ik dat graag zo houden."

Iemand die me snapte. Yes. Ik was plots wel heel erg blij dat Zayn en Noemie sinds een week of twee officieel iets hadden. Bleek dat ik eindelijk een medestander had.

Een opgeluchte glimlach verscheen op mijn gezicht.

Het lag dus toch niet helemaal aan mij.

"En wat doen we dan nu?" vroeg ik hem.

Triest haalde hij zijn schouders op.

"Eerlijk? Ik heb geen idee," antwoordde hij eerlijk.

Ik dacht na.

Er moest een manier zijn. Misschien was het geen slecht idee om ons contract grondig door te nemen. Ja, dat hadden we nooit helemaal gedaan. Ons contract telde 230 pagina’s. En ik zweer het, het waren de kleinste lettertjes die je je kon inbeelden, nog net leesbaar. Geen van ons had het hele document doorgenomen.

Mijn blik kruiste die van Zayn. En ik zag dat hij ook ergens aan dacht.

"Het contract," fluisterde hij.

Ik knikte samenzweerderig, hij had dus hetzelfde idee als ik.

Dan moesten we dat inderdaad doen. En daarmee deden we helemaal niets fout. We mochten toch wel exact weten wat we wel en niet mochten doen, toch?

____________________

Sorry voor het lange wachten... Ik was even te druk bezig met mijn andere verhaal :)

Maar hier dus een volgend stukje!

Alvast heel erg bedankt voor het lezen :))

VOTE?          COMMENT?          FOLLOW?