"Jimin hyungက်ေနာ္တို႔ ထြက္ေျပးၾကရေအာင္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး ဒီအိမ္မွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး"
ကုတင္ေပၚမွာtaeဟာ ကိုယ္ၾကံဳ႕ၾကံဳ႕ေလးထိုင္ကာ ထြက္ေျပးရန္ ေတာင္းဆိုေနသည္ က်ေနာ္ ေဝခြဲမရဘူး အကယ္၍ ommaသာ မိရင္ ဒီတေခါက္ က်ေနာ္မဟုတ္ရင္ taeအသက္စေတး ခံရမယ္ taeကုတင္ေပၚ ေဘးတေဆာင္းလဲႊ ထိုင္ကာ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ပြတ္သပ္ေတာ့ မ်က္ရည္ဝိုင္းဝိုင္း ေလးႏွင့္ေမာ့ ၾကည့္လာတဲ့ ထိုေကာင္ေလးက ထြက္သြားရန္ ေတာင္းဆိုေနသေယာင္
"Tae" တိုးလ်ေသာ ေလသံႏွင့္ေခၚလိုက္ေတာ့
"Tae ဒီအလုပ္ေတြကို မလုပ္ႏိုင္ဘူး ေၾကာက္တယ္"
"Hyungရွိေနတာပဲ ကိုပဲလုပ္မယ္"
"Andwel!!! Hyungမလုပ္ရဘူး"
"ဒီတခါထြက္ေျပးရင္ ငါတို႔ေတြ တကယ္ေဝးသြားရလိမ့္မယ္ taehyung"
Taeကိုမၾကည့္ပါပဲ တဖတ္လွည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္ သူ႔အားမသိေစခ်င္ပါ
ဒီေန႔ ဟာ ommaအလုက္ျဖင့္ ႏိုင္ငံျခား ခရီးသြားမည္ ျဖစ္သည္ taeဟာ ဒီအခြင့္ေရးယူကာ ထြက္ေျပးၾက မည္ဟု ေျပာေနေလေတာ့ မတက္သာပါပဲ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ပါဟု က်ေတာ္ေတြးထားမိသည္ အဝတ္စား တစံုတႏွစ္ဆံု အပိုလိုယူကာ အိမ္မွတိတ္ တဆိတ္ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္ က်ေနာ္မသိလိုက္ ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ဝင္ေနတဲ့ ေက်ာ့ကြင္း က်ေနာ္ႏွင့္taeကို တကယ္အေဝးဆံုး လမ္းေနရာကို က်ေနာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္
ပင္လယ္ကမ္းစပ္ နားမွာေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ထိုးလို႔ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ေလွငယ္တစင္း ကားေပၚက taeလက္ကို လၽွင္ဆြဲကာ ေျပးလာသည္
Park jimin!! Kim taehyung!!!
မေျပးရံု တမယ္လွမ္းေလၽွာက္ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ရဲ႕ေျခလွမ္းေတြဟာ ထိုအသံေၾကာင့္ ခဏတာ ရပ္တန္႔သြားသည္
"ငါထင္ေနတယ္ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီလိုလုပ္ေနမယ္ဆိုတာ"
က်ေနာ္ေနာက္မလွည့္ပါပဲ ommaရဲ႕ ေျပာသံကိုအတိုင္း သားနားေထာင္ေနမိတယ္ အားကိုးတႀကီး hyungလက္ေတြကို ဆုပ္ကိုင္မိတယ္ hyungကိုၾကည့္ေတာ့ မ်က္ရည္ အနည္းငယ္ ဝဲေနတယ္
"ခြင္ခ်ာနာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူသြားၾကမယ္"
