Η ζωη μου στο χωριο

1.Προλογος

Η Κωλοπετινιτσα ειναι πολυ ωραιο χωριο. Ζω εδω ολη μου την ζωη και δεν εχω βαρεθει ουτε μερα. Τα ζωα και οι φιλικοι ανθρωποι μου κρατανε παρεα καθε μερα και ειμαι πολυ ευγνωμων που εχω τετοια πλασματα γυρω μου. 

Με λενε Μαριτσα και ειμαι 20 χρονών. Δυστυχως δεν καταφερα να παω ποτε στο πανεπιστημιο ή να ζησω στις μεγαλουπολεις των τηλεορασεων. Ηθελα παντα να γινω ηθοποιος σαν την Βουγιουκλακη, με εκεινο το ωραιο χαμογελο και εκεινα τα καταξανθα μαλλια. Αχ, λατρεια μου ειναι αυτη η γυναικα.

Εγω ειμαι υπευθηνη στο να ταιζω τα ζωα στην φαρμα μας. Εχουμε κατσικια, γουρουνια, κοτες, αγελαδες και κανα δυο γαιδουρια. Μπορει να μην ειναι και η πιο ωραια δουλεια του κοσμου, αλλα μου αρεσει να ασχολουμαι με τα ζωα και να νιωθω δεμενη μαζι τους. Εκεινα με εχουν συνηθησει τωρα και με αγαπανε πολυ. 

Δεν με πειραζει. Αντιθετως σηκωνομαι καθε πρωι και τρεχω προς τον σταβλο. Η χαρα τους ειναι απεριγραπτη. 

Η ζωη στο χωριο ειναι ωραια.

Καθε πρωι ο μπαμπας μου παει στην πλατεια μας και πινει το καφεδακι του με τους αντρες του χωριου. Εχω εξι αδερφια, ολα τους αγορια και μεγαλυτερα απο μενα. Εγω και η μαμα τους φροντιζουμε καθε μερα αν και καμια φορα κουραζομαστε πολυ. Τους αγαπαω παντως και εκεινοι το ιδιο. Με προσεχουν καλα και με βοηθανε που και που με καμια δουλεια. Ολοι τους ειναι παντρεμενοι, αλλα κανεις με παιδια, γι αυτο ζουμε ακομα ολοι μαζι. 

Ο μπαμπας εχει πει οτι οταν κανουν παιδια θα τους χτισει απο ενα σπιτι και θα τους αφησει να πανε να ζησουν μονοι τους. Οποτε ειμαστε πολυ μαζεμενοι στο σπιτι. Οι γυναικες των αδελφων μου δεν με κανουν παρεα. Τους φαινεται χαζο που βοηθαω στην φαρμα των γονιων μου και θεωρουν οτι δεν ειμαι αξια της παρεας τους.  Δεν με πειραζει ομως. 

Στο χωριο μου ομως. Ενα πραγμα ειναι ωραιο. Ο Αντωνης ο Σταυρουλης, ο γειτονας μας. Αχ, τι ομορφο παιδι που ειναι. Εχει μαυρα μαλλια, ενα ωραιο κομψο μουστακι, μπρατσα και πρασινα ματια. Ειναι σχεδον 9 χρονια μεγαλυτερος μου, αλλα ειναι πανεμορφος. Ειμαι ερωτευμενη μαζι του απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα. 

Καθε μερα βγαινω στο παραθυρο μου και τον βλεπω να κοβει τα ξυλα, να καθαριζει τον ιδρωτα του και μετα να τα κουβαλαει, σφιγγοντας τα μπρατσα του. Δεν πολυ μιλαμε αλλα συνεχως με κοιταει. Ολοι στον χωριο τον φοβουνται, διοτι λενε οτι εχει πολλα νευρα και ειναι δυνατος. Εμενα αυτο μου φαινεται ωραιο παντως. 

Οταν ακουω τις γυναικες των αδελφων μου να σχολιαζουν ποσο ομορφος ειναι, θυμωνω. Δεν μου αρεσει να τον μοιραζομαι αν και ειμαι σιγουρη οτι δεν με εχει παρατηρησει ποτε. Θυμαμαι την πρωτη φορα που τον ειδα, ειμασταν εγω 9 και αυτος 18. Τιποτα πιο ωραιο δεν ειχε αντικρισει το ματι μου. 

Το ηξερα οτι θα ηταν δικος μου, αλλα να που ειμαι 11 χρονια μετα και δεν εχω ανταλλαξει κουβεντα μαζι του. 

Παρολα αυτα, η ζωη στο χωριο μου ειναι ωραια.

Που να ηξερα ομως οτι θα αλλαζε συντομα...