Διπλο Μπέρδεμα 2

Κεφάλαιο 6 - Δημήτρης

"Πρόσεχε, πρόσεχε!"

"Δεν θα μου πεις εσύ τι να κάνω!" είπε και γύρισε προς το μέρος μου, πέφτοντας πάνω στον δίσκο. Τα ποτήρια με το νερό και οι καφέδες χύθηκαν πάνω μου και όλα τα γυαλικά που υπήρχαν πάνω του βρέθηκαν στο έδαφος σπασμένα σε χίλια κομμάτια. Όλο το μαγαζί γύρισε προς το μέρος μας. Η Μπέτυ, η υπεύθυνη, είχε γίνει κατακόκκινη από ντροπή και θυμό. "Μέσα τώρα! Νίκο μάζεψε αυτό το χάλι" μας πρόσταξε και εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο απο να την ακούσουμε. Και οι δύο χρειαζόμασται την δουλειά.

Πήγαμε στον διάδρομο που οδηγεί στην κουζίνα. Περίμενα να αρχίσει να φωνάζει σαν υστερική και στο τέλος της 'κουβέντας' να με απολύσει.

"Νίκο είσαι ο καλύτερος στην δουλειά σου"

"Εμ ο Δημήτρης είμαι"

"Το ίδιο κάνει. Δεν ξέρω τι σε έπιασε σήμερα και τα έκανες θάλασσα αλλά την επόμενη φορά τέλος"

"Δεν νομίζω ότι το φταίξιμο ήταν δικό μου"

"Και ήταν δικό μου? Πρόσεξε γιατί δεν θα υπάρξει άλλη φορά" είπε και πήγε να φύγει.

"Να πάω σπίτι μου να αλλάξω;" είπα δείχνοντας την μπλούζα μου που είχε κολλήσει πάνω μου.

"Μόνο για την εικόνα του μαγαζιού. Και την άλλη φορά να φέρνεις αλλαξια"

Περπατούσα προς το σπίτι μου. Όλα τα βλέμματα των περαστικών ήταν στραμμένα πάνω μου. Φυσικό, αν σκεφτείς πως η άσπρη μπλούζα μου είχε γεμίσει καφέ.

"Τι έπαθες παιδι μου;" άκουσα την Θαλεια. Είχαμε χαθεί λίγο τελευταία με τις δουλειές μας, αλλά παραμένουμε καλοί φίλοι.

"Μεγάλη ιστορία.. στο μαγαζι"

"Μάλιστα. Που χάθηκες;"

"Κάτι η δουλειά, κάτι οι ευθύνες του σπιτιού. Μόνο την Νατάσα βλέπω"

"Έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες"

"Η Νεφέλη είναι Αθήνα" πέταξα ξαφνικά μέσα στην άσχετη συζήτηση μας και τα χαρακτηριστικά της σκλήριλυναν.

"Πως και μας θυμήθηκε;"

"Σπουδάζει εδώ. Θέλει να βρεθούμε. Ξέρεις.. η παλιά παρέα"

"Άλλη όρεξη δεν είχαμε"

"Έλα ρε" προσπάθησα να της αλλάξω γνώμη.

"Είπα όχι. Δεν θέλω να την δω! Πως το λένε;!"

"Καλά. Να βρεθούμε όμως. Έστω και χωρίς την Νεφέλη"