Başlamak çoğu zaman bıçak sırtı gibi olmuyor. Bir şeye alışmaya başlamak nasılsa sevmeye başlamak da onunla eşdeğerdir. Eğer bir şey çok hızlı başlıyorsa son adımını boşluğa atarcasına hızlı biter. Lakin teveccüh edip etraftan gelen dolduruşlara kulak asmayıp her ayrıntıyı düşünmek benim bu söylemlerimi haksız çıkarır. Haklı ya da haksız olmak değil de mevzu haklı olmaya başlamak ve haksızlıktan yana son adımı atmaktır. Hepimiz her konuda haklı olmak isteriz ve bunu başardığımız konulardaki deneyimlerimizi insanlarla paylaşmak isteriz. Peki ya başaramadıklarımız? İşte insanlar bu konuda ayrılırlar birbirlerinden. Haksız olduğu konuda konuşan insan ya başını önüne eğip kibri ve gururu kışlıklarla rafa kaldırır ya da şerefini ve karakterini rendeleyerek yalan söyler.İşte hayatımızdaki farklılıklar da bu şekilde başlar. İnsan hangisinde mutlu hissediyorsa onu yapar. Ta ki yaptığı şey canını acıtana kadar. Canı yanan insan öyle bir değişir ki belki tırtıldan kelebek belki kelebekten bir hiç olur. Geriye dönüp baktığımızda değişimlerimizi farkederiz ve şu an hafızamızı yoklarsak bu değişimlerin sebebi hep yaşadığımız kötü olaylardır. Çünkü insan mutlu olunca değişmez, mutlu olduğumuzda her şeyin yolunda gittiğini düşünürüz ve değişikliğe olanak vermeyiz. Ama ne zaman mutsuz olsak ve bir şeyden acı duysak işte o zaman değişince dönüştüğümüz kelebeğin tırtıldan daha kırılgan olduğunu bilmeden kozaya bürünürüz.Kırılsak da değişimden ödün vermek istemeyiz fakat unuttuğumuz küçük ayrıntı ise insan kendisiyle başbaşa kalınca özünden uzaklaşamıyor. Duvarı ne kadar boyarsan boya en alttaki renk hep aynıdır kimse görmese de duvar bilir onu. Dışarıya ise hep dıştaki boyasını gösterir. En altını görebilenler ise o duvara zarar verip en alta inebilenlerdir ve hep izleri kalır onların duvarda.
