İyi Kızlar, Kötü Çocukları Sever.

Beynimde telefonumun alarm sesi yankılanırken hafifçe gözlerimi araladım ve etrafıma yarı uyanık bir şekilde bakıp uykunun sersemliğini üstümden atmaya çalışırken alarm çoktan susmuştu ama ben uyanmak istemiyordum telefonumu alıp saate baktım 5 dakika daha uyusam birşey  olmaz düşüncesiyle yorganı kafama çekerek uyumaya devam ettim, tam kendimi tekrardan uykunun  kollarına teslim edicekken biri yorganı üstümden çekti

''Hadi bakalım uyuyan güzel çabucak hazırlan kahvaltın aşağıda hazır bugün okulun ilk günü ve seni okula ben bırakmak istiyorum.''

Gece saat 2 de yatmamdan kaynaklanan yoğun uyku duvarlarını hala aşamamışken babam bana bugün okul oduğunu hatırlatarak bana çin işkencesi uygulamış kadar oldu

''Baba 17 yaşındayım ve kendi başıma okula gidicek kadar büyüdüğüme eminim.''

''Sen hala benim için korktuğunda kollarımın arasına sığınan minik Almira'sın'' Gözlerimi devirerek babama baktım.

''Uyku sersemi olmasam bu kadar çabuk pes etmezdim ama  neyse sen git mutfağa ben hazırlanıp gelirim.''

Babam alnımdan öpüp odamdan çıktı. Bende yatağımdan kalkarak banyoya gittim  elimi yüzümü yıkadım aynaya baktığımda dağınık saçlarıma gördüm nasıl şekil vericeğimi düşündüm aslında saçlarım o kadarda kötü değildi uzun, sarı ve dalgalıydı. Saçlarımı taradıktan sonra kabardığı için biraz suyla düzelttim. Makyajdan nefret eden bir insandım arada bir pudra sürerdim ama çok az en azından okula gelen öbür kızlar gibi sanki kafamı pudra dolu bir kovaya batırmışım gibi gözükmezdi doğallıktan yanaydım ben.

''Almira kızım hadi geç kalıcaz.''

''Tamam baba hemen giyinip geliyorum''

Banydan çıkıp odama giderken ne giyceğime karar vermeye çalışıyordum ilk gün olduğu için serbest kıyafetle gidicektik. Dolabımı açar açmaz gözüme ilk çarpan kot şortumu ve üstünede kuru kafa desenli tişörtümü giyindim. Son olarak odadan çıkmadan aynaya baktığımda gayet iyi görünüyordum.

Aşağıya indiğimde babam koltuğa oturmuş sabah haberlerini seyrediyordu. Mutfağa geçerek kahvaltımı yaptım tam kahvaltıda denmez sabah sabah pek iştahım olmadığından ağzıma birkaç bişey atmıştım.

''Baba ben hazırım.'' Babam sanki beni duymamış gibi televizyona bakmaya devam etti

''Sana diyorum koca adam hadi geç kalıcaz ilk günden hocaların dırdırını çekemem'' Babamdan yine tepki gelmedi.

Babamın yanına gittim televizyonda bir trafik kazası haberini izliyodu bir aile trafik kazası geçirmişti ve 5 yaşındaki çocuğun annesi ölmüştü. Babama baktığımda televizyona değilde boş gözlerle duvara baktığını farkettim o an babamın ne düşündüğünü anladım. Bizde aynı haberdeki gibi ben daha 7 yaşındayken bir trafik kazası geçirdik kazada annem öldü birde abim Meriç var oda arabadaydı ama bulunamadı yani abim 12 yaşındayken kayboldu geriye bir ben birde babam kaldık. Birden gözlerim doldu ve vücudum beynimden bağımsız hareket ederek babama sarılarak ağlamaya başladı.

''Şşş.. Bebeğim ağlama hadi bak ben hala yanındayım'' Babamda bana sıkıca sarıldı sanki hiç bırakmıycakmış gibi zaten bırakmamalıydı da çünkü eğer o da giderse tutunacak dalım kalmazdı.

''Hadi Almira sil gözyaşlarını gidiyoruz''

''Tamam'' Babama gülümseyerek baktım o da bana göz kırptı

Ayağıma siyah spor ayakkabılarımı giydim. Dışarıya çıktığımda hava gerçekten çok sıcaktı etrafıma baktığımda saat daha erken olduğundan pek fazla insan yoktu ama bir an gözüm bize doğru gelen birine  çarptı biraz daha dikkatli bakınca buraya sırıtarak gelenin Lara olduğunu gördüm. Yanıma geldiğinde bana öyle bir sarıldıki neredeyse kemiklerim kırılcak sandım

''Almira iki gündür nerdeydin?''

''Ah, şey amcamlara gitmiştik sana haber vermeyi unutmuşum özür dilerim'' Üstü çamur olan bir çocuğun annesinden özür dilerken annesine baktığı gibi bir bakış attım Lara'ya o da bu bakışa dayanamadı

''İyi bu seferlik affediyorum ama bir daha olmasın'' Sırıtarak bana baktı

''Hadi sende gel bizim arabayla öbür türlü geç kalırsın''

''Tamam geliyorum''

Arabaya bindiğimizde ikimizde kulaklıklarımızı takıp müzik dinledik. Okula gelmemiz yaklaşık  10 dakika sürmüştü. Arabadan indikten sonra babama el salladım ve Lara ile okulun kapısına doğru yürümeye başladık. Oldum olası okuldan nefret ederdim ortam filan iyiydi ama yinede sevmiyordum. Lara arada birşeyler anlatıyordu genelde sevgililerinden bahsediyordu ve bu açıkcası pek ilgimi çekmediğinden onu dinlemiyordum. Bizim sınıfımız 2. kattaydı biz daha sınıfa girer girmez neredeyse kulaklarımı sağır edecek türden bir ses bütün okulda yankılanmaya başladı. Yangın alarmı.

''Almira yangın var. Hadi çıkmamız lazım.'' Lara'ya baktığımda gözlerinde endişe vardı.

Kulaklarım sese alıştığında bende Lara ile oradan oraya telaş içinde koşan insanlara karışarak koşmaya başladım. İlk defa bulunduğum bir ortamda yangın çıkıyordu ve açıkcası korkmuştum. Bir an durup etrafıma baktım Lara yanımda yoktu

''Lara ! Nerdesin ? ''  Koşan insanlara baktım ama Lara'yı göremedim.

Heralde çoktan çıkmıştı ve benimde burdan çıkmam lazımdı çünkü bu katta tek ben kalmıştım ve duman kokusunu almaya başlamıştım. Merdivenlerden aşağı inerken duman daha da yoğunlaştı artık ciğerlerime işliyordu hareketlerim yavaşladı ve birden önüme düşen tahta parçası ile irkildim tahta alev alev yanıyordu ve geçiş yolumu kapatıyordu. Panik yapmıştım. Burdan nasıl çıkacaktım ? Gözlerimden yaşlar süzülmeye başladı. Şok filan geçiriyordum sanırım. Burdan nasıl çıkacağımı düşünürken duman artık ciğerlerimi yakıyordu ve öksürmeye başlamıştım. Gözlerime yavaş yavaş sis perdesi iniyordu. Bacaklarım artık beni taşıyamaz hale geldi ve yere düştüm. Etrafımdaki herşey dönmeye başlamıştı ve herşey bulanıktı

''İyi misin ? ''

Bu bir erkek sesiydi ve endişeli çıkıyordu. Dilim tutulmuş gibiydi ağzımı açtım ama konuşamadım.

''Merak etme burdan kurtulucaz.''

Son hatırladığım şey birinin beni kucağına aldığı ve burnuma dolan erkek parfümü kokusu. Gerisi sonsuz karanlıktı..

Arkadaşlar bu benim ilk hikayem. Lütfen okuduktan sonra vote yapın motivasyona ihtiyacım var ayrıca yorumda yapın tavsiyeler verin eleştirin filan. Umarım beğenirsiniz :)) Elimden gelenin en iyisini yapmaya çalıştım :)