Aşk öyle bir şey ki ne başladığını anlayabiliyorsun ne bittiğini. Bir bakmışsın her şey bitmiş, bir tek sen kalmışsın geride.
”Ayrılalım” diyordu. Ardından bir sürü küfür bir sürü hakaret. Sanki onca zamanı birlikte geçirmemişiz gibi, hiçe sayıyordu beni. Her şeyden önemlisi bizi. Aklım almıyordu söylediklerini. Dediklerini dinlemiyordum. Fakat tek bir cümlesi fazlasıyla kazınmıştı beynime; ”Bendeki seni, sen bitirdin…”
Nasıl olmuştu da bu hale gelmiştik? Benimle birlikte olmasını ”bir hata” olarak düşünmesini sağlayacak ne yapmış olabilirdim ki? Oysa ben değil miydim her seferinde kırıklarımı bir bir yerden toplayarak seni affeden?
Daha fazla düşünmek istemiyordum. Söylediklerini, içinden geçen hisleri, içimde bıraktığı izleri, anıları. Ona dair hiçbir şeyi istemiyordum artık hayatımda.
O günden sonra hiç düşünmedim. Fakat o günden sonra içimde açtığı yaralar hiç kapanmadı.
