Üşengeç -Bir ara final yazmayı umuyorum.-

11.Bölüm-Sadece

Bölüm anlatıcı ağzından 

Genç adam sırasına oturuken yine Selin'i düşünüyordu. Hayatına girişini ve birden tüm hayatına dönüşmesini... Her an onu görme ihtiyacı hissetmesini, onu her gördüğünde güçsüzleşmesini... Bakışlarının bıçak darbelerinden daha çok canını yakmasını... Onu seviyordu hep yanında olsun istiyordu. Sadece ona baksın, sadece onunla konuşsun,sadece onu dinlesin,sadece onu sevsin... Ama Burak sevemezdi ki! Sevmeye hakkı yoktu. Severse kaybetmeye mahkum olurdu. Onu haketmiyordu. Selin çok güzel gülümserdi, hayatında gördüğü en sevimli şeydi o. Onlar buluşmaya başladığından beri daha az güler olmuştu Selin. Onu küçük güçlü bir savaşçı olarak görüyordu. Gözlerinde kararlılık, parıltı. Şu sıralar gözleri şiş ve her an ağlmaya hazır gibiydi. Onu kendi hayatına çevirmişti ve o yine o hayatı günden güne eriten, güçsüzleştiren, zayıf düşüren kendisiydi. Bırakmak yaptığı en doğru şeydi. Ama yine de yanında olmasını istiyordu. Yine yağmur yağsın o kollarına sığınsın... Kırılgan bir bebekmiş gibi çevrelerdi onu. Kokusunu içine çekerdi, küçük titreyen ellerini ellerinde hissederdi. İçinde kaybolabileceği kadar derin olan gözlerine bakardı. 

''Konuşabilir miyiz?''

 Yine gelmişti. Yine vazgeçmemişti ondan. Oysa o zaten zar zor uzak tutuyordu kendini ondan. Gözlerini kapattı, ellerini birbirine kenetledi bacaklarının arasına sıkıştırdı. Sesini duyması kontrolünü kaybetmesi için yeterliydi. Gözlerine bakarsa bir daha ayıramayabilirdi her defasında boğuluyormuş gibi hissediyordu çünkü. Yavaşça yana kaydı ve usulca başını salladı.