Een meisje en haar (geheime) leven.

Hutje 2

-Dylan-

Rosa en Steven sliepen. Ik zuchtte. Hoe ik ook probeerde, ik kon de slaap niet vatten. En nee, dat had niks te maken met vampier zijn. Ik keek naar Rosa die zachtjes wat murmelde in haar slaap. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht. Ik boog voorover en streek een lok haar uit haar gezicht. Ze zag er zo vredig en onschuldig uit..  Alsof dat hele gedoe met Drake nooit gebeurt was. Maar toch was het er wel geweest. Die vuile vampier had háár gebeten. Háár bloed gedronken... Ik werd al weer boos als ik er aan terug dacht. Dus besloot ik dat gedeelte maar even uit mijn gedachten te blokken en te focussen op iets anders. Hoe we Drake voor konden blijven bijvoorbeeld. Ik zuchtte en steunde met mijn hoofd op mijn handen. Als we hier in Trefer zouden blijven zou Drake on sowieso onderscheppen. Dus moesten we naar een andere aangelegen stad. Wat niet zo moeilijk zou moeten zijn aangezien trefer tussen drie grote steden in ligt. Ik pijnigde mijn hersens. Ik wist dat het er drie waren. Maar wélke drie? Een naam kwam na drie minuten naar boven. Balevia. De stad waar mijn ouders hun reis waren begonnen. Toen ik me dat herinnerde wist ik de andere ook weer. Kalembreo en Lucigrato. Kalembreo was een grote handelsstad en er was altijd veel bedrijvigheid. Iets wat betekende dat het makkelijk zou zijn om vanaf daar weg te komen. Tenminste, dat leek zo. Het zou te voorspelbaar zijn. Drake had vele helpers, overal. In een drukke stad zouden ze ons zo ontdekken. Dus dan maar iets rustigers. Balevia? Ik schudde mijn hoofd. Nee. Daar waren bijna geen mogelijkheden en het was er gewoon té rustig. Daar zouden ze ons nog sneller ontdekken als in Kalembreo.. Ik zuchtte. We hadden nog maar een keus over: Lucigrato. Echter bevatte ook deze stad een nadeel. Desondanks het precies bevolkt genoeg was om er niet optevallen, was de weg er naar toe wel druk. Lucigrato werd omringt door een rivier. Wat betekende dat je er maar op een manier kon komen; met de pond die van Trefer naar Lucigrato ging. En die pond vormde het probleem. En dan had ik het niet alleen over de drukke menigte die met de pond mee wilde. Nee dat zou nog te doen zijn. Het was alleen zo dat je je kaartje voor de pond moest laten zien aan een wachter. En ik wist zeker dat Drake zijn helpende handen ongezet had als een van die wachters. Ze zouden ons zo herkennen... Ik fronste, zuchtte, en wreef met mijn handen over mijn slapen. Dit ging nog een heel probleen worden...

Net toen ik besloot om toch maar even een dutje te gaan doen voelde ik iets trillen in mijn broekzak. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht toen ik me realiseerde waar het getril vandaan kwam. Het was mijn mobiel. Mijn glimlach werd nog breder toen ik zag dat ik een sms'jke had van mijn ouders.

Ik grinnikte. Een geweldig plannetje vormde zich in mijn hoofd.

Drake was niet de enigste met macht in handen...

Ik bracht meteen mijn ouders op de hoogte van de stand van zaken.

Morgen zouden we verder trekken...