Piece by Piece

The Last Piece

အိမ္.... အိမ္ဆိုတာဘယ္လိုအ႐ာကိုဆိုလိုတာလဲ။ မိခင္ ဖခင္စံုလင္ျပီး ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ထမ္းကာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ကူညီအားေပးေသာ ေန႐ာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကြ်န္ေတာ္ေနခဲ႔႐ေသာ ဟာလာဟင္းလင္း ေပမယ့္ တစ္ေကာင္ၾကြက္ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ သက္ေတာင့္သက္သာ ႐ွိေစေသာ တိုက္ခန္းက်ဥ္းေလးလား။ ဒါမွမဟုတ္ ယခုကြ်န္ေတာ့္ေဘးမွာ ႏွစ္ျခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနေသာ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္႐ေသာ ေကာင္ေလး႐ဲ႕ လက္ေမာင္းအထက္ပင္လား။ ကြ်န္ေတာ္ေဝခြဲမတတ္ပါ။ မည္သို႕ေသာ ေန႐ာဟာ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝအတြက္အေကာင္းဆံုးျဖစ္မယ္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ေဝခြဲမတတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္နားလည္လိုက္ေသာ အ႐ာတစ္ခုေတာ့႐ွိခဲ႔ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ အမွားတစ္ခုအတြက္တည္းနဲ႕ ႏွစ္ေပါင္းစြာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္အျပစ္တင္ကာ ျဖစ္ႏုိင္ေခ်ေသာ အခြင့္အေ႐းမ်ားေပါင္းစံုကို လက္လြတ္ခံခဲ႔မိတာပဲ။ ဘယ္လိုမ်ား ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ႐ုတ္တ႐ုက္ၾကီး နားလည္မိသြားတာလဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူ႕႐ဲ႕အခ်စ္ေတြေၾကာင့္လိုပဲ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

အမွားတစ္ခုေၾကာင့္ ဘဝပ်က္သလို ခံစား႐ခဲ႔ေပမယ့္ သူဟာ ကြ်န္ေတာ္မထိုက္တန္ခဲ႔ေသာ အေကာင္းဆံုးေတြကို သယ္ေဆာင္ယူက်ဥ္းလာခဲ႔ေပးတယ္။ တိမ္ထူေနေသာ ေကာင္းကင္ယံကို ေက်ာ္လြန္ျပီး ေနမင္းၾကီးနဲ႕ထိုက္တန္ေၾကာင္းကို ျပသေပးခဲ႔တယ္။
ေ႐ထဲမွာႏွစ္ျမဳပ္ေနခဲ႔ေသာ ဖီးႏွစ္ငွက္တစ္ေကာင္ ျပန္လည္႐ုန္းကန္ကာ ေကာင္းကင္သို႕ပ်ံတက္ခဲ႔သလိုမ်ိဳး

ငါးကေလးတစ္ေကာင္ ပ်ံသန္းဖို႕သင္ယူႏုိင္ခဲ႔သလိုမ်ိဳး

ပိုးဖလံအထင္မွတ္ေသာ ပိုးစုန္းၾကဴးေလး ပထမဦးဆံုးအၾကိမ္အျဖစ္ လမိုက္ညတြင္ အလင္းေပးႏုိင္ခဲ႔သလိုမ်ိဳး...

ကြ်န္ေတာ့္႐ဲ႕တည္႐ွွိမႈဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္အေ႐းပါေၾကာင္းကို သူျပသေပးခဲ႔တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ပ်က္စီးျပိဳလဲေနေသာ အတိတ္ပန္းခ်ီကားကိုသာ မ်က္ႏွာမူထားခဲ႔ျပီး ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာတြင္ လွပေသာ အနာဂတ္ပန္းခ်ီကားတစ္ခု တြယ္ခ်ိတ္ထားခဲ႔သည္ကို လွည့္မၾကည့္ခဲ႔မိေသာ အ႐ႈံးသမားတစ္ေယာက္။ သို႕ေသာ္ သူဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘဝမွာ ပထမဦးဆံုးအျဖစ္ အႏုိင္႐သူလိုခံစား႐ေစတယ္.... လူေတြေျပာၾကတာ႐ွိတယ္။ အိမ္ဆိုတာ ကိုယ့္႐ဲ႕ႏွလံုးသားက်န္႐စ္ေနခဲ႔ေသာ ေန႐ာျဖစ္တယ္ဆိုပဲ....။ ဒီစကား႐ဲ႕အဓိပၸာယ္သာ အမွန္ဆို ကြ်န္ေတာ္ဘယ္ေန႐ာပဲေ႐ာက္ေ႐ာက္ ဘာေတြပဲလုပ္ေနပါေစ ကြ်န္ေတာ့္႐ဲ႕အိမ္ဟာ သူပဲျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။