Black and White

📖1

Clara

Hej jestem Clara, ale ludzie mówią na mnie Cler. Nie mam nic przeciwko temu, jeśli im tak łatwiej to czemu nie. Mam 19 lat, szkołę skończyłam pięć miesięcy temu, a teraz pracuje w małej kawiarni o nazwie Sunset. Lubię tą pracę, ale żeby zarobić na życie muszę pracować całe dnie, od szóstej rano do ósmej wieczorem. Nie mam łatwo, ale kto powiedział, że w życiu będzie łatwo? Mnie nikt.. Nie mam rodziny, po porodzie zostałam oddana do domu dziecka, bo moja rodzina mnie nie chciała. Zdążyłam się już z tym pogodzić. Po wyjściu z domu dziecka wynajęłam małą kawalerkę za samodzielnie zarobione pieniądze. Co do przyjaciół to nie mam żadnych. Tak naprawdę to nie miałam nigdy czasu na wchodzenie w jakiekolwiek przyjaźnie. Zawsze liczyło się dla mnie to , żeby się uczyć I zarabiać na siebie, a nie do końca życia użalać się nad sobą. Przejrzałam się ostatni raz w lustrze I stwierdziłam ,że mogę iść do pracy. Nie mam daleko może jakieś piętnaście minut. Po jakimś czasie byłam na miejscu. Założyłam fartuszek z logo kawiarni I zabrałam się do pracy. Szef stwierdził, że jako iż dobrze wyglądam I przyciągam uwagę klientów będę pracować na sali. Oczywiście wyglądam lepiej , bo moje znajome z pracy to po prostu plastikowe lale, które muszą zarobić na fryzjera czy tipsy. Ja za to jestem chuda, niska, mam brązowe włosy i zielone oczy. Nie mam nic do swojego wyglądu I tak nie mogę nic zmienić.

Mimo iż kawiarnia jest mała, to I tak bardzo dużo ludzi ją odwiedza. Minęły trzy godziny od zaczęcia mojej pracy dzisiaj, a ja już jestem zmęczona po lataniu pomiędzy stolikami. Na szczęście teraz ruch lekko się uspokoił, bo każdy jest w pracy albo w szkole. Ludzie są czasem naprawdę mili I zostawiają mi napiwki. Niestety minus jest taki, że szef bierze zawsze połowę z tego, bo uważa, że to jego lokal I on też powinien coś z tego mieć. Nie mam nic do swojej pracy , ale szefa to nie lubię. Największy ruch w kawiarni jest dopiero od dwunastej, wtedy dużo ludzi przychodzi na kawę. Stałam za ladą nudząc się, bo akurat teraz kawiarnia stała się pusta kiedy pojawił się klient. Zabrałam notes, długopis i poszłam do stolika.

- Dzień dobry, witam w kawiarni Sunset, w czym mogę pomóc?

-Dzień dobry, na razie w niczym dziękuje.

-Oczywiście.

Wróciłam do miejsca przy ladzie i spojrzałam na faceta, do którego przed chwilą podeszłam. Wysoki, o brązowych włosach idealnie ułożonych, lekko opalony, w czarnym garniturze.. przystojny biznesmen. Nie wygląda na starego, wręcz przeciwnie, wygląda na może dwadzieścia jeden? Po dłuższej chwili przestałam się w niego wpatrywać. Do kawiarni weszła starsza para i przysiadła się do stolika, przy którym siedział facet. W pewnym momencie starszy facet wystawił rękę do góry, co oznaczało, że mogę zabrać zamówienie. Poprawiłam fartuszek i podeszłam do stolika lekko się uśmiechając.

-Dzień dobry, witam w kawiarni Sunset, w czym mogę pomóc?

-Dzień dobry, poprosimy dwie kawy latte, jedną czarną i dwie szarlotki.

-Dobrze, czy życzą sobie państwo coś jeszcze?

-Nie. Możesz już sobie iść.- spojrzałam na mężczyznę, który to powiedział, okazał się, że był to ten młody biznesmen. Nie powiem, zdarzało mi się takie coś usłyszeć w domu dziecka , ale nigdy nie w pracy, gdzie staram się ile mogę, żeby się uśmiechać choć czasem mam dość. Kobieta obok niego od razu spojrzała na niego oburzona.

-Bardzo panią przepraszam za zachowanie syna.

-Nic nie szkodzi.- Lekko uśmiechnęłam się do kobiety, by nie poczuła się winna za syna. Potem odwróciłam się w stronę lady i zaczęłam robić złożone zamówienie. Akurat dziś nikogo do pomocy dla mnie nie było. Muszę ze wszystkim radzić sobie sama. Postawiłam kawy na tacy , nałożyłam ciasta i z zamówieniem wróciłam do stolika. Podałam zamówienie rodzicom faceta, a potem jemu jego kawę. Niestety ten ruszył ręką i lekko wylałam na niego kawę. Od razu wzięłam serwetkę i zaczęłam wycierać jego białą koszulę, na której znalazła się czarna kawa.

-Bardzo pana przepraszam..- Kątem oka zauważyłam, że jego rodzice śmieją się z tej sytuacji. Mój szef od razu pojawił się przy stoliku.

-Dzień dobry, jestem szefem tej kawiarni. Bardzo przepraszam za to co się stało, dopilnuje, żeby Clara miała potrącone za to z wypłaty i zapłaci za pralnie.

-No ja myślę. Koszule sam sobie wypiorę.- Szef przytaknął i odszedł do swojego biura, ja za to jeszcze raz przeprosiłam go i poszłam zrobić nową kawę. Po chwili wróciłam z nową kawą na mój koszt, bo to ja ją wylałam.

-Jeszcze raz naprawdę bardzo przepraszam..

-Proszę się tym nie martwić, syn ma dziś zły dzień, to naprawdę nie twoja wina.-Kobieta posłała mi lekki uśmiech, który odwzajemniłam i wróciłam za ladę.

Ciekawi mnie ile szef potrąci mi z wypłaty. Jeszcze nigdy nie miałam takiej sytuacji. Nie mogę pozwalać sobie na obcięcie pensji. Już i tak mam wystarczająco mało płacone. Ojciec chłopaka podszedł do lady i zapłacił za kawy, oczywiście nie liczyłam tej jednej, którą wylałam. Potem w kawiarni zrobiło się już pusto. Szef wezwał mnie do siebie, aby powiedzieć mi, że odbiera mi 25 funtów z wypłaty, z czego byłam niezadowolona , bo kawa kosztowała tylko osiem. Jedyną dobrą rzeczą było to, że puścił mnie do domu dziś wcześniej.

Zrobiłam drobne zakupy, a potem wróciłam do domu. Zakupy zostawiłam na blacie w kuchni i poszłam naszykować sobie wodę na kąpiel. O niczym innym teraz nie marzę, ten dzień był naprawdę ciężki. Z tego co wiem to nie tylko dla mnie był on ciężki. Czemu ten facet w kawiarni był taki niemiły? Przystojny, ale niemiły. Zabrałam z sypialni swoją piżamę, która składała się z za dużej koszulki i majtek, a potem poszłam do łazienki się umyć. Zanurzyłam swoje ciało w przyjemnie ciepłej wodzie i myślałam o całym dniu. Ciekawe jaki będzie jutrzejszy...

Hej misie! Witam wszystkich w nowym opowiadaniu Black and White, mam nadzieje, że wam się spodoba. Komentujcie i gwiazdkujcie, każdy komentarz to dla mnie motywacja. Chętnie posłucham waszych opini na temat tego opowiadania. Śmiało kochani. Do następnego :*