NOTUS CERTANUS [season1]

HIDDEOUS CAPITOLO

Tinitigan ko siya

.

.

.

Mata

Ilong

Labi

Hindi ako maaring magkamali 

Hannah: Adrian?

Neil: Adrian? Diba yun yung secret admirer mo?

Unti-unting bumalik ang mga dahon mula sa pagkakalagas.

Bumalik ang oras paatras

<nakaraan >

Miko: Ano ba yan, umayos ka nga! Kakarating lang natin sa bus tulog ka na agad? Lagi mo na lang ako tinutulugan!

Habang naglalakad si Hannah patungo sa bus.

Hannah: Hawak mo ngayon, kung magiging tama ang naging desisyon kong…

Agad niyang sinapo ang pakpak na sa hangin ay umalon.

Hannah: magtiwala.

Ang pakpak na iyon ay galing kay Adrian, nung nilisan niya ang katawang ginagamit niya sa lupa.

.

.

.

Sa katauhan ni Nihiru.

.

.

Hannah: Nihiru… may iba akong gusto.

.

Raphael: Huwag kang pang hinaan ng loob, kapatid.

Kahit na napanghihinaan na siya ng loob,

Adrian: Tama ba yung ginawa ko? … hindi ko ba siya niloko?

Naging komplikado ang lahat kaya naman naging mahigpit itong pinagbabawal maging noon.

Ngunit mapipigilan mo ba ang pusong naghihimtok at gustong lumaban?

Ginawa padin niya ang lahat para maging tao.

Pinagdaanan niya ang lahat ng proseso.

At nung dumating na nga ang araw, na nakumpleto na niya ang isang-daang-misyon-sunond-sunod na tagumpay…

Iniabot niya ang naipon niyang pakpak sa Ama.

Nilagay ito, sa tamang kalalagyan. Ang imbakan ng mga pakpak ng mga Anghel na humiling ng pagkakataong maging tao.

Ang armas niyang espada na ginawa ni Ama mula sa ilaw ng araw na pumupuksa sa mga Itim ay pinatong sa kanyang balikat patungo sa kabila.

Gusto kong umiyak nung pagkakataong iyon… dahil kasabay ng pagiging ganap niyang tao ang tuluyan niyang pagtira sa lupa ay maiiwan niya ang ala-ala na minsan siyang naging anghel. Pero naging masaya na lang ako para sa aking papa… pwede na silang magmahalan ni mama.

Binuhat ako ni Raphael nung nahalata niyang patulo na ang aking luha.

Raphael: Nandito naman si Tito Raphael e, hindi kita papabayaan.

Niyakap ko siya ng mahigpit, napapapikit sa lungkot na aking nadadama.

Maging ang ala-ala niya bilang si Adrian ay mawawala, kapalit nito ma-aari na niya ang katawang kinaloob sakanya sa matagal ng panahon.

Sinunod sa pangalan niya ang letra mula sa ilog Nile, pinalit-palitan ang pwesto saka naging Neil… Neil Rivera ang magiging pangalan niya.

Sa pagiging tao ni papa, iiwan niya ang lahat... at saka magsisimula ng buhay bilang tao.

Binigay sa akin ng Ama ang huling pagpapaalam, lingid sa kaalaman ni papa

Xymon: papa!

Adrian: tignan mo bigay ni Hannah :”>

Xymon: mamaya na tayo mag-usap.

Adrian: Oh meron ka din?

Xymon: Itago mo yan!

Adrian: Ayaw ko nga, bigay ni Hannah to e.

Nakita kong papalapit na siya kaya nagmadali na ako.

Xymon: i love you papa!

Bago pa ko pumitik para maitago ito sa pagitan ng damit niya ay nasabi niya pa ito

I LOVE YOU TOO, ANAK.

I LOVE YOU TOO…

ANAK.

sa pagpitik ko ay tuluyan na niya kaming nalimutan.

I LOVE YOU TOO, ANAK.

I

LOVE

YOU

TOO

.

.

.

ANAK.

Ang huling salitang narinig ko mula sakanya.

:((( ginawa ko na lang mabilis ang pagpapaalam, ayaw ko na makita ako ng papa kong maluha. : ) inaliw ko ang sarili ko pagtapos nun.

Magiging mahirap ang pagdadaanan nila, kasing haba ng ilog Nile. Pero sa kabila nun, sa oras na mapagtagumpayan nila ito ay wala ng makakapigil o makakapaghiwalay sakanila.

Bakit ba hindi na lang gawing tao ng Ama si papa, magpakilala bilang si Adrian at saka magsimula sila ng kwentong masaya?

Hindi maari, dahil malalabag ang batas ng mga sagradong nilalang.

Ang pagmamahalan nilang nabuo, simula pa lang ay hindi na maari

Nais ng Ama na magkaroon sila ng normal na buhay na tulad sa iba pa niyang likha.

Kaya kahit mahirap at napakahabang daan ay kailangan nila itong pagdaanan.

Binitiwan ni papa ang lahat para kay mama… maging ang ala-ala niya, ngayon na kay mama na kung papaano niya hahanapin si papa sa napakalaking daigdig na ginawa ni Ama para sakanila.

<kasalukuyan>

Neil: diba yun yung secret admirer mo?