กลอนนี้....
เขียนเพื่อมอบให้แด่น้องหมาตัวหนึ่ง
ที่เราเคยเลี้ยงไว้ ....
เสียใจมากตอนที่เขาจากไป
โดยที่เราเองเป็นต้นเหตุ....
.....
ใกล้จะครบปี แต่แผลใจไม่เคยจางหาย
อันบาดแผล จากคมมีด แม้กรีดลึก
ความรู้สึก เจ็บชั่วครู่ ประเดี๋ยวหาย
ใส่หยูกยา ทำแผลไว้ ไม่ถึงตาย
ไม่เลวร้าย ทิ้งร่องรอย แค่จางบาง
อันบาดแผล กรีดลงลึก ถึงกลางใจ
ฝังรอยไว้ ให้เจ็บแปลบ แสบหมองหมาง
แม้วันผ่าน เดือนจวบปี มิเลือนจาง
แต่ไม่สร้าง รอยแผลใด บนเรือนกาย
......
แผลที่อยู่ในจิตใจเรา
ต่อให้นานแค่ไหน ก็ยังอยู่
โดยไม่มีร่องรอยให้ใครเห็น
คนที่จะเห็นได้....
ก็มีแต่คนที่ต้องใช้ใจ...ในการที่จะมอง
คนที่ไม่เข้าใจ...จะไม่เคยเข้าใจ
