How To Live With The Badboy

Deel 14

POV Fleur

Toen ik vanochtend opstond, was Justin al weg.

Toen ik vanmiddag at, was Justin weg.

Toen ik daarjuist avondmaal had gegeten, was hij nog altijd weg.

Ik heb Justin gewoon al heel de dag niet gezien.

Het is al donker dus ga ik nog netflix kijken en ga dan gaan slapen.

Plots gaat mijn telefoon af en ik zie dat het van Justin is.

Justin💪: Meet me at 11pm at the school garden.

Wat?

Hem om 11u zien aan de schooltuin??

Ik kijk op m'n klok en zie dat het 5 na 11 is.

Zonder na te denken, rol ik de zetel uit en loop dan naar de gang om m'n jas en schoenen aan te doen.

Onderweg struikel ik over m'n eigen voeten, van klare lompheid, maar probeer dan weer recht te staan en door te lopen.

Wanneer ik al snel wandelend door de gang wandel, vang ik een paar rare blikken op van een aantal mensen die nu pas gaan gaan slapen.

Ik loop de school uit, maar besef dan wat ik aan het doen ben.

Wat gaat hij doen?

Ik blijf toch doorlopen omdat ik toch naar hem toe wil.

Toen ik bij het park aan kwam, was alles verlicht met...

Kaarsjes.

Aan de rechterkant van het pad, stonden allemaal grote kaarsen die normaal de muggen weg jagen. Het beekje dat naast het pad loopt, wordt helemaal opgelicht door de lichtjes die staan te dansen in het water.

Ik volg de kaarsjes tot aan het bruggetje waar het beekje onder loopt.

Daar staar hij dan.

Justin kijkt naar het water dat nog steeds wordt opgelicht door de kaarsen op het bruggetje.

Hij merkt me op en gaat dan recht gaan staan.

Hij kucht eens en begint dan te spreken.

"Euhm hy."

"Hy." Zeg ik onzeker. Het kwam er eigenlijk als een soort vraag uit.

"Ik euhm..." hij lijkt echt zenuwachtig.

Wacht.

Wat gaat hij nu vragen?

Als het de vraag is die ik niet wil krijgen, maar het toch oh zo graag wil horen van hem, weet ik totaal niet hoe ik zal reageren.

Ik wil weg lopen, maar dan loop ik niet weg van hem, maar van het verleden.
Ik zou hem zo kunnen kwetsen en dat wil ik niet.

Ik wil ook echt ja zeggen, want mijn hart zegt dat het moet.

Heb ik nu juist toegegeven aan mijn gevoelens??

Oké! Ik accepteer het op dit moment van mezelf: ik hou van hem!

Gosh! Wie zegt dat hij dat zal vragen?

"Ik wil alleen zeggen dat ik echt spijt heb. Je wou nooit luisteren naar me en toen kreeg ik het idee om dit te doen, ik zou tenminste je aandacht krijgen en-"

Ik laat hem stoppen met praten, door hem een knuffel te geven.

Hij verschiet nogal van m'n actie, maar slaat dan toch z'n armen on m'n rug. Ik laat m'n hoofd rusten op zijn borst en fluister dan: "Niemand heeft ooit zoiets gedaan voor me om gewoon sorry te zeggen."