Diğer insanları bilmem ama benim hayatım hiçte iç açıcı değil. oldum olası diğer kızları,onların arkadaş çevresini,onların hayatını kendime örnek almıştım ki son günlere kadar hala alıyordum.Çünkü onların hayatı çok eğlenceli ve herkesin onları sevdiğini düşünüyordum.ben genelde bir ortama girdiğinde kenarda sessizce oturup insanları izleyen kişi olurdum.eğer tanıdık biri yoksa o gün bana zehir olurdu. çekingendim insanların bana ön yargıyla yaklaşmasından korkuyordum çünkü güzel olduğum söylenemez hatta hiç güzel değilim. kendimden nefret ediyordum.özgüven eksikliğim vardı.Etrafımda çok arkadaşımında olduğu söylenemezdi.Tek kaçış yolum internetti bana göre. Orda müzik dinlemek facebook,Twitter gibi yerlerde takılmak rahatlatıyordu beni. Ah bir de annem var tabi. hiç bir zaman bana öğüt vermekten vazgeçmeyecek sanırım. benim hayatım onun gözünde sürekli ders çalışan hiç dışarı çıkmayan sıkıldığında dolabını düzenleyen bir kız tiplemesi sanırım.Okul,ev,dershane üçlüsünde gidip geliyorum. okulda da çok eğlendiğim söylenemez diğer kızlar gibi ne popilerliğim var ne arkadaş çevrem. bu diğer insanların gözünde beni asosyal yapsada ben halimden memnunum aslında ''Az insan çok huzur'' mantığını benimsedim ben hep etrafım kalablıklaşınca hep kendimi soyutlamaya çalıştım diğer insanlardan alıştım mı bilmem ama ne zaman etrafım kalabalıklaşsa rahatsız olurum.dışarıya çıktığımda aile kısıtlaması yüzünden özgürde sayılmam. evimizin bulunduğu yerlerin pek dışına çıkmaya iznim yok. kafeste bi kuş gibiyim aslında ama kafesimin kapısı açık istersem çıkabilirim özgür kalabilirim ama buna cesaretim yok. bana sunulan teklif ''derslerine çalış iyi bir yere gel sonra istediğini yap !'' olmuştur hep. peki ben istediğimi yapcak yaşa geldiğimde gençliğimi çalışarak harcadığım için,yapamadıklarım için pişman olursam ? işte o zaman ne yapacağım ....
