Sunlight

chapter 37

Listen on repeat: Ed Sheeran - Supermarket Flowers

 
❝and I hope that I see the world as you did 'cause I know, a life with love is a life that's been lived❞  

Kiana

Καθώς κάθομαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι, προσπαθώ να βρω έναν τρόπο για να ηρεμήσω τα πράγματα.

«Harry..» καλώ το όνομα του ήρεμα. Τίποτα. «Harry..» επαναλαμβάνω. Εμφανίζεται από το υπνοδωμάτιο των διδύμων και γέρνει αργά την πόρτα πίσω του, αφήνοντας ένα μικρό άνοιγμα για να τα κοιτάζει που και που. Το κάνει όλη την ώρα.

Μπαίνει στο δικό μας υπνοδωμάτιο και βγάζει μία βαθιά ανάσα. «Νιώθω ότι η Violet, θα γίνει ίδια εσύ.» μου λέει ξεκάθαρα. «Βέβαια είναι κάπως ανήσυχη στον ύπνο της.» προσθέτει κοιτάζοντας οπουδήποτε μες το υπνοδωμάτιο αντί για εμένα.

Κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και βγάζει μια βαθιά ανάσα. «Harry μου..» προσπαθώ πάλι να ανοίξω κάποια συζήτηση μαζί του, αλλά βλέπω πως δεν αντιδρά.

«Πεινάς; Θέλεις να μαγειρέψω κάτι;» γυρίζει να με κοιτάξει γρήγορα όμως αυτήν την φορά. Δεν έχω δει ποτέ ξανά στη ζωή μου τα μάτια του πιο κόκκινα και πιο χλωμά.

«Harry.. ακόμη δε ξέρουμε, τι θα γίνει, ναι έκανα την εξέταση αλλά αυτό δε σημαίνει πως ήρθε και το τέλος..» τα μάτια του κλείνουν στη στιγμή μόλις ακούει αυτά μου τα λόγια, πιέζοντας τα δυνατά λες και δε θέλει να αντικρίσει την αλήθεια.

Δεν ανταποκρίνεται, μα εγώ συνεχίζω.

«Μπορεί τα αποτελέσματα να μη δείξουν κάτι, και έτσι όλο αυτό να προέκυψε απλώς από την εγκυμοσύνη.» Τελειώνω ότι έχω να πω. Και πάλι τίποτα. «Harry..» επιμένω. «Δε θα μου μιλάς;» τον ρωτάω δυνατά καθώς προχωράει έξω από το δωμάτιο.

Τον ακούω να ξεφυσά ξανά και ξανά.

«Δε θα κλάψεις ότι και αν γίνει.» συνεχίζω να μιλάω μόνο εγώ. Ησυχία.

«Εντάξει, θα κλαίω πλέον κρυφά από εσένα.» τον ακούω να μουρμουρίζει.

«Έχω μόλις ξυπνήσει και αντί να μου δώσεις ένα φιλί, και να μου πεις ότι είμαι όμορφη όπως κάνεις πάντα-ενώ φυσικά δεν είμαι-κοίτα πόσο χάλια και άτσαλη δείχνω, εσύ δε μου μιλάς..» προσπαθώ να τον πειράξω και για δώσω ένα πιο ευδιάθετο πνεύμα στην ατμόσφαιρα μεταξύ μας.

«Πάντα είσαι όμορφη εσύ.» τον ακούω να μουγκρίζει.

Τότε γυρίζει να με κοιτάξει και βλέπω το βλέμμα του περίεργο. Δείχνει τόσο κουρασμένος.

«Θέλω να έρθεις και να κοιμηθείς εδώ δίπλα μου, έλα στο κρεβάτι..» τον παρακαλώ.

«Θα ερχόμουν όπως και να χει στο κρεβάτι..» χαμογελά πονηρά.

«Όχι για τέτοιο πράγμα ανόητε.. πρέπει να ξεκουραστείς!» του λέω με φωνή λες και τον κατσαδιάζω.

«Θυμάσαι τι σου είχα πει;» μου λέει ξαφνικά.