Σαν το καλό κρασι

...Σκάσε...{31}

Ο έρωτας είναι ένα χτυπητό παράδειγμα για το πόσο μικρή σημασία έχει για μας η πραγματικότητα.
Marcel Proust, 1871-1922, Γάλλος συγγραφέας

Ρενέ...
Βγήκα από το μαύρο τζιπ μου και έριξα μία ματιά γύρω μου,το βλέμμα μου στάθηκε στο επιβλητικό κτήριο και συνηδητοποίησα πως τίποτα δεν είχε αλλάξει από τότε που έφυγα.Όλα ήταν στην θέση τους,ακόμα και η μικρή τριανταφυλλιά που φύτεψα στην είσοδο βρισκόταν ακόμα εκεί.Βέβαια είχε αναπτυχθεί και είχε ανθίσει υπέροχα,κατακκοκινα ρόδα.Η αλήθεια ήταν πως δεν περίμενα να υπάρχει ακόμα,ο Νόα από την αρχή μου είχε εκφράσει την δυσαρέσκια του για τα κόκκινα τριαντάφυλλα και συνέχεια παραπονιόταν πως πηγαινε καλύτερα στον κήπο με τα υπόλοιπα λουλούδια,αλλά εγώ επέμενα πως δείχνει καλύτερο μόνο του.Κανένας δεν πίστευε πως ένας τόσο μικρός και ασήμαντος θάμνος μπορούσε να δώσει τόση όμορφιά με τα άνθη του.
Σήκωσα το χέρι μου δυστακτικά και χτύπησα την πόρτα.

Νομίζω πως η απόφαση μου να μείνω ήταν η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει ολόκληρη την ζωή μου..
Η πόρτα άνοιξε και ήρθα αντιμέτωπη με το ξαφνιασμένο πρόσωπο του Νόα.Με κοιτούσε λες και δεν πίστευε στα μάτια του.
«Τι...τι στο καλό κάνεις εδώ;»ρώτησε απότομα.Στο δεξί του χέρι κρατούσε ένα ποτήρι με αυτό το άθλιο κεχριμπαρένιο υγρό και είμαι σίγουρη πως ήταν μεθυσμένος.
«Θέλω να μιλήσουμε.»
Ποτέ δεν πίστευα πως οι συγκεκριμένες τρεις λέξεις θα με κάνουν να νιώσω τόσο καλά.
«Αν ζητήσεις να γίνω και κουμπάρος στο γάμο σας,ευχαριστώ δεν θα πάρω!Αρκετά με κομμάτισες δεν νομίζεις;»αποκρίθηκε στυφά.Ένιωσα ένα απρόσμενο πόνο στην καρδιά,τα λόγια του με λίγυσαν.
Τόσο πολύ τον είχα πληγώσει;
«Νόα..»τον παρακάλεσα,αλλά δεν φάνηκε να με ακούει.Μπήκε μέσα στο σπίτι αγνοώντας με.«Δεν πρόκειται να παντρευτώ!»φώναξα και τον είδα να κοκαλώνει,έστριψε το σώμα του προς το μέρος μου και με κοίταξε με εκείνα τα υπέροχα μάτια που είχαν στοιχιώσει το μυαλό και την καρδιά μου.
Ίσως να άργησα να το καταλάβω,αλλά είναι ο μοναδικός άντρας που με έκανε να νιώσω έτσι!
«Εκτός και αν εσύ είσαι ο γαμπρός!»στα χείλη του σχηματίστηκε ένα πονηρό χαμόγελο και έπειτα άρχισε να γελάει.
Το γέλιο του ήταν όλος μου ο κόσμος!Έκανε την καρδιά μου να χτυπάει ξέφρενα.
Πέταξε το ποτήρι που κρατούσε με δύναμη στο πάτωμα κάνοντας το χίλια κομμάτια και με πλησίασε.
«Θέλω...δηλαδή αν με θες...εγώ θέλω να μείνω..εννοώ..»προσπαθούσα να μιλήσω αλλά η τόσο κοντινή μας επαφή με έκανε να χάνω τα λόγια μου.«Σκάσε..»ψυθίρισε πάνω από τα χείλη μου και με φίλησε.Το φιλί του ήταν βιαστικό και πεινασμένο και έκανε την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα έβγαινε από το στήθος μου.
Σταμάτησα το φιλί μας και απομακρύνθηκα από κοντά του βγάζοντας τα ρούχα μου αργά και αισθησιακά,χωρις να σταματήσω να τον κοιτώ στα μάτια.Ήταν η πρώτη φορά στην ζωή μου που είχα βρει τόσο θάρρος να κάνω κάτι τέτοιο,όμως μαζί του δεν ήμουν η γνωστή "Ρενέ".Η άχαρη και ατσούμπαλη Ρενέ,ήξερα πως στα μάτια του μπορούσα να γίνω αντάξια κάθε θυληκού με αισθιασμό και σεξουαλικότητα.
Και έβλεπα πως όλο αυτό έπιανε,με κοιτούσε με ένα πεινασμένο βλέμμα μη μπορώντας να πάρει τα μάτια του από πάνω μου.
Τον πλησίασα περπατώντας αργά προς το μέρος του και όταν έφτασα κοντά του άφησα ένα φιλί στα μεθυστικά χείλη του.
«Ρενέ..»βόγκηξε και άγγιξε με τα χέρια του την γυμνή μου πλάτη προσπαθόντας να με φέρει πιο κοντά στο σώμα του.Το γυμνό στήθος μου έγινε ένα με τον πλατύ,γυμνασμένο στέρνο του.Τα χείλη του
πλησίασαν τα δικά μου,είχε την μεθυστική γεύση του αλκοόλ και την γνώριμη γεύση του,ένας συνδιασμός που τρέλενε τις αισθήσεις μου.«Είσαι το πιο όμορφο πλάσμα που έχουν δει τα μάτια μου.»είπε βραχνά ενώ φιλούσε τον λαιμό μου.«Ελπίζω να εννοείς ότι είπες,γιατί δεν υπάρχει γυρισμός..»τα δόντια του χάραζαν πορεία από τον λαιμό μου μέχρι την κοιλιά μου και δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ,όλο μου το κορμί είχε πάρει φωτιά.
«Τα εννοώ.»είπα αποφασιστικά.
«Ωραία.»με σήκωσε στον ώμο του και έβγαλα ένα επιφώνημα έκπληξης.
Λάτρευα αυτόν τον άνθρωπο!Μπορούσε να είναι γλυκός και τρυφερός,αλλά συνχρόνος άγριος και κτητικός μαζί.