Bir sonbahar günü evimize gelen değişim öğrencisinin ikimizin de kaderini değiştireceğini, ikimizin hayatına yeni bir anlam katacağını hiçbirimiz beklemiyorduk. Ben, onun sayesinde saf sevginin nasıl bir şey olduğunu öğrendim. O ise bana verebileceğ...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Çok pardon bölüyorum ama burada daha ne kadar ayakta duracağız ev sakinleri? Ben açım ve yemek yemek istiyorum."
Babam karnını şişirerek minik göbeğine birkaç kez vurduğunda hepimiz ona dönmüştük ve gülüyorduk. Ortamın az önceki havası tamamen değişmişti ve bundan dolayı mutluydum.
Jungkook da kendini artık o kadar gergin hissetmiyor gibiydi çünkü omuzlarını aşağı doğru sarkıtmıştı, kafasını yerden kaldırmış hepimizin suratına bakıyordu ve en önemlisi gülüyordu. Ama elimi bırakmak yerine daha sıkı tutmuştu. Bu duruma bir miktar şaşırsam da benden güç aldığını hissediyordum. Belki de sadece birinin elini tutmayı seviyordu, bilmiyorum.
Hepimiz mutfağa geçtiğimiz sırada annem hızlıca dolaptan daha önceden hazırlamış olduğu servisleri çıkardı. Ona yardım etmek için Jungkook'un elini bırakmaya çalışıyordum ama o kadar sıkı tutuyordu ki sanki yapıştırılmışız gibiydi ve elim biraz terlemeye başlamıştı. İyice terlemeden elimi almalıydım çünkü onun bundan iğreneceğini ve aramızda tuhaf bir durum yaşanacağını düşünüyordum.
"Şey elimi bırakabilir misin? Anneme yardım etmem gerekiyor."
Jungkook transtan çıkmışçasına bir bana bir de ellerimize baktı ve hızlıca elini geri çekti. Utandığını biliyordum ve onu daha fazla utandırmamak adına bir şey demeden büyük adımlarla annemin yanına doğru ilerledim. O ise arkamdan ufak bir özür diledi ve masada yerini aldı.
Bu davranışı ile kalbimi ısıtmıştı ama gardımı hemen indirmek istemiyordum. En azından bir süreliğine de olsa ona karşı biraz korumacı yaklaşmalıydım. Değil mi?
