İÇİMDE Kİ BEN

MOR

Benim adım kadın, kod adım suskun kanatlarım var sırtımda up uzun sadece bana görülen.

Bir Ütopyam var benim bu aralar patlamış mısır gibi havada uçuşan.
Adamım var bide, adı Patron  kod adı kültür hırsızı. Bütün ütopyanın patronu o, çürük domateslerin ve farelerin babası, benim de adamım,  ben de onun sessiz kadınıyım hiç konuşmayan.
Dilim var biliyorum ses tellerimde var, rüzgar eşliğinde ıslık çaldım onlarla. Ama birşey eksik dudaklarımdan çıkmayan.
Çocuktum daha hırsızlar çaldı sesimi, bugün olsa vermezdim.

Patronda bırakmazdı zaten.

Kuşlardan papağan oldum şimdi, tek farkım konuşmamak, sesimi tercüme etmeye yetmedi gagam. Renklerim var sarı, kırmızı ve mor. Boyadım sarı ve kırmızıyı da mora mor bir papağan oldum şimdi. Mor adam gibi.
Patron da gök kuşağını mora boyamıştı,  biz farklıysak gök kuşağımız da farklı olur demişti.

Ben onun gözlerine güvendim.

Biliyorum günü gelince rüzgarla beraber sesimde gelecek.  O gün kanatlarımı gök yüzüne çırpıcam. Patron bana uçmayı öğretecek beraber kanat çırpıcaz gök yüzünde. Bende ona neşeli şeyleri  öğretecegim, söz verdim çünkü kendime O olmayan sesimi duyup beni anlayan tek insandı bende ona bildiği ama hiç yapmadığı neşeli şeylerin  öğretmeni olacaktım.

O patron du bende kadın, ne o adımı  sordu nede ben adını sordum. Özgürdük biz şehirden uzak Ütopyamızda tüm renklere inat gök kuşağımızda mordu.

                                Emine saka...