"Sen..."
"Dinle lütfen"
"Bunu bana yapmış olamazsın"
"Yapmak zorundaydım"
"Ne yapmak zorundaydın! Ne!"
"ulan ne demek sevdiğin kadının ruhunu öldürmek!"
"Ben kaç kere intihar etmeye çalıştım biliyor musun sen!"
"Dinle lütfen"
"Kes!"
"6 ay boyun...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Nehir~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Demir~
*oy ve yorum istiyorum, lütfen* İyi okumalar :) *şarkı çok güzel, siz de dinleyin lütfen*
Genç adam sabah uyandığında, başının çatlayacak kadar ağrıdığını fark ettiğinde huysuzca homurdandı.
Ayağa kalktı, rutin işlerini halletti ve odasının kapısını açtı. Miniğinin odasını gördü, baş ağrısı kendisini hatırlatırcasına zonkladı. ~ Dün gece kızı tekrar uyuyunca, bir süre daha kalmış ve kendi odasına geçmek için kapıyı açmıştı, odasına giderken ablasını görünce onun yanına doğru ilerlemişti. Ablası şefkatle kardeşinin yüzünü okşarken "geçecek" diye mırıldandı, geçecekti çünkü, inanıyordu buna. Demir başını iki yana salladı "ya geçmezse? Ya dediği gibi giderse abla?" Ablası başını eğdi yere, kızın şu an ne yapacağını kestiremiyordu, gidebilirdi de, kalabilirdi de. "İyi geceler ablacım" ablası yanından geçip giderken sıkıntılı bir nefes almıştı, ablası odasına girip kapıyı kapatacağı sırada "demir" diye seslendi, demir ablasına dönünce ablası buruk bir tebessüm kondurdu dudaklarına "sana gece seni çağıracağını söylemiştim" diye mırıldanıp kapıyı kapattı. Kaşlarını çattı demir, evet çağıracağını biliyordu ama, çağırıldığında bu kadar acı çekeceğini bilmiyordu. Acıyla gözlerini yumdu adam, eli yumruk olmuş, damarları adeta dışarı fışkıracak kadar şişmişti. Hala kızın sesi kulaklarında çınlarken, gözleri yanmaya başlamıştı. "Demir! Hayır! Demir!" "Abla ölmesin!" "Hayır!"
Demir odasına gidip kapıyı kapattı, kızını ne hale getirmişti, nasıl kıymıştı miniğine. Sonra kendi kendine mırıldandı "yapmak zorundaydım, vatan göreviydi, yapmalıydım" kızın sesi tekrar yankılandı kulaklarında. "Çok özledim abla... Çok özledim" ~ Kapı sesiyle kendine gelen demir, karşısında duran miniğine baktı, gülümsedi, buruktu ama gülümsemeydi işte "günaydın" kız gözlerini kaçırdı demirden. Yapma güzelim, kaçırma gözlerini benden, aylardır hasretim ben onlara.
