Het huis anubis maar dan anders..

Kennis maken

Hallo allemaal, ik hoop dat jullie dit boek net zo leuk zullen vinden als dat ik het leuk vond om het te schrijven.  ☺

''Sterre je gaat een tijdje ergens anders wonen.'' Hoorde Sterre haar moeder tegen haar zeggen. ''Je weet dat het niet goed gaat thuis hier met jou, met papa en met mij. Het is verstandig dat je naar het huis anubis gaat. '' Sterre zucht en knikt. Ze gaat naar haar kamer en begint met inpakken. Iets waarvan ze zeker weet is dat ze niet tegen haar ouders moet tegenspreken. Ze keek naar haar handen, nouja handschoentjes, dat komt omdat ze raar is en haar ouders niet meer voor haar willen zorgen.

2 dagen later

Sterre loopt naar het huis anubis, ze heeft een vrolijk zomers jurkje aan. Ze drukt tegen de bel aan en de deur wordt open gemaakt door een blonde vrouw. ''Hi jij bent vast Sterre! Ik ben Arlene.'' Zei de blonde vrouw, Arlene dus. ''Hai, ja dat klopt, ik kom hier wonen!'' Zei Sterre vrolijk en ze stapte het huis in. ''Wow dit is echt een groot huis!'' Zegt Sterre en ze wordt naar haar kamer geleid. ''Kijk Sterre hier ga jij slapen met nog een meisje. Als je wilt kan je rustig alles uit pakken en straks een kopje thee drinken beneden.'' Sterre knikte naar Arlene, terwijl Sterre begon met uitpakken ging de bel. ''Zie je zo Sterre!'' En Arlene ging naar beneden. 

Sterre was klaar met uitpakken toen ze de deur open hoorde gaan. ''Kijk zij is Sterre, jouw kamergenoot.'' zei Arlene. ''Hai ik ben Sterre!'' Zei Sterre en stak haar hand uit om het meisje te begroeten. ''Mijn wattes?''  Zei het meisje en het meisje keek naar de hand van Sterre en keek weer naar Arlene. ''Sterre is jouw kamer genoot, jij gaat met haar in een kamer slapen.'' Legt Arlene lief uit. ''NEE! Ik wil dat meisje niet op mijn kamer!'' Schreeuwde het meisje. ''Anastacia doe eens rustig! Je kent Sterre niet eens.'' Zei Arlene. Sterre in tegendeel was echt boos aan het worden. 

Anastacia ging liggen en Arlene ging weg. ''Dinges?'' zei Anastacia maar Sterre keek niet op. ''Kamergenoot?'' Toen keek sterre wel op. ''Ik ben Sterre en geen dinges ofzo. Wat is er?'' zei Sterre een beetje geirriteerd. ''De gordijnen moeten dicht en het licht moet uit.'' Zei Anastacia. ''Nou dan doe je dat?'' Zei Sterre en ze ging verder met tekenen. Ana keek haar woest aan. ''Luister jij ongehoorzaam kind!'' Riep Ana. En toen was Sterre er helemaal klaarmee. ''Nee jij moet luisteren. Jij bent een verwend kind. Jij moet eens leren om zelf dingen te gaan doen, ik ben je slaaf niet! Dus doe het maar lekker zelf!'' Riep Sterre en ze liep de kamer uit en ging naar beneden. Toen zag ze dat de rest er al was. ''Hoi, ik ben Pim!'' Zei een jongen tegen haar. ''Hi ik ben Sterre!'' zei ze en ze gingen naar de woonkamer toen keek een andere jongen op, hij was echt knap. " Hey ik ben Raphael. En jij bent?" Sterre lachte een beetje. "Ik ben.." zei Sterre maar toen zei Ana: "Ik ben Anastasia van Emerick Reehorst." Raphael keek naar Anastacia. "Hai." En toen keek Raphael weer naar Sterre. "En wat is jouw naam?" Vroeg hij aan haar. "Sterre! Ben ik." Zei Sterre best wel verlegen. Raphael lachte en greep naar haar hand en gaf haar een kus op haar handschoentje. "Aangenaam kennis te maken Sterre." Sterre bloosde een beetje. "Insgelijks Raphael." Sterre keek naar hem en zag dat hij een koptelefoon droeg. Ze gingen aan tafel zitten. "Heb je gevoelige oren?" Vroeg ze aan hem. En hij knikte. "Ben er mee geboren. Vroeger hoorde ik alles, letterlijk en hele hoge tonen. Je hebt vast geen idee hoe het voelt Hoe iedereen op school je uitlacht. " Sterre luisterde aandachtig en ze knikte. "Eigenlijk weet ik precies hoe je je voelt." Ze keek naar haar handschoentjes. "Ik was/ben dat ene meisje met handschoentjes. En soms hadden ze mijn handschoentjes afgepakt om dan te zien hoe ik uhm pijn had." Zei Sterre en ze voelde hoe Raphael haar hand vast hield. "Nou iedereen heeft hier wel iets raars. Anastacia draagt een zonnebril, Pim gebruikt Deo,  Marcel sambal over zijn eten en dan wij." Zei Raphael. "Is het niet raar dat wij alle 5 een versterkt zintuig hebben? " zei Sterre. Dat liet Raphael aan het denken. "Daar heb je wel gelijk in." Op dat moment kwam Arlene binnen. "Jongens het eten staat op tafel." Iedereen ging aan tafel zitten en begon met elkaar te praten. Telkens wanneer Raphael en Sterre elkaar aan keken werd Anastacia jaloers en keek Sterre boos aan. Dit wordt nog leuk dacht Sterre.