Hij is onvermijdelijk

46) De harde waarheid

( I was good on my own, that's the way it was. )

*46) De harde waarheid.

{ LIA }

Wanneer ik wakker word zie ik dat ik op demi's bed lig maar ik niks. Geen pijn of verdriet. Voor heel even was ik vergeten wat er allemaal gebeurt is tot dat ik op mijn telefoon kijk. Meer dan 20 gemiste oproepen van Michael. Ook heeft hij een paar berichten achtergelaten. Vlug lees ik ze door en meteen is de zonnige ochtend veranderd in een sombere ochtend. 

Alles zie ik weer voor me. Van het moment dat hij me vertelde dat hij meer wou dan vrienden tot het moment dat we seks habben en tot slot het moment dat Elise Michael zoende. Mijn hart doet er nog steeds pijn van. Nooit verwacht dat ik zoveel om iemand kon geven.

Vanaf het eerste moment dat ik hem zag moest ik hem al negeren. Ik had nooit vrienden met hem moeten worden want dat heeft het allemaal nog erger gemaakt. Hoe heb ik kunnen denken dat hij echt om me gaf? Hij wou me vanaf het begin al gebruiken. Ik voel me gebruikt en vies. Maar nu ben ik eerder boos dan verdrietig. Boos op hem maar vooral op mezelf.  

Een misselijk makend gevoel dringt mijn maag door. Het liefst wil ik nu naar huis, douchen en weer slapen. Demi ligt nog rustig te slapen. Ik zucht en stap het bed uit. Ik app Demi dat ik naar huis ga en bedank haar. Binnen een klein kwartiertje parkeer ik mijn auto voor mijn huis.  

Wanneer ik binnen ben wil ik gelijk de trap op en naar de badkamer gaan maar ik hoor mijn moeder me roepen vanuit de woonkamer. Zuchtend ga ik de woonkamer binnen en schrik meteen als ik Michael naast mijn moeder zie staan. 

"Waar was je Nathalia?" Vraagt mijn moeder maar ik kan me alleen focussen op Michael. "Wat doe jij hier?" Vraag ik kil. "Michael is hier gekomen omdat hij iets moest vertellen." Beantwoord mijn moeder voor hem.  "Dus ga je gang. Zeg maar wat je te zeggen hebt." Zegt ze er nog bij. Ik zie dat Michael zich ongemakkelijk voelt.  

"Ik wil haar liever prive spreken als dat mag." Zegt hij dan zachtjes.  "Nu ben ik wel heel benieuwd wat je haar te zeggen hebt." Zegt mijn moeder. Ik rol met mijn ogen en grijp dan Michael bij zijn arm vast. Hij schrikt duidelijk van mijn snelle beweging maar weigert niet om met me mee te komen de trap op, naar mijn kamer. 

"En jij blijft beneden!" Roep ik nog naar me moeder voor de zekerheid. ik trekt Michael mijn kamer in en sluit de deur.  

"Je moeder mag mij totaal niet want..."  "Zeg gewoon waarom je hier bent Michael!" onderbreek ik hem. Hij schrikt duidelijk van mijn luide stem en ik durf en kan me niet bewegen. Ik blijf stil bij de deur staan en hij staat voor mijn bed. 

 "Ik wil praten over ons." zegt hij zachtjes.  "Welke ons? Er bestaat geen ons meer maar wel een jij en Elise." Hij zucht en schudt zijn hooft. 

 "Zij zoende mij. Begrijp dat dan."  "Wat moet ik begrijpen! Jij kon haar toch wegduwen of zeggen dat je niet wou maar blijkbaar vond je het niet erg." zeg ik.  "Jij kon ook wel zeggen dat je meer wou dan vrienden! Jij bent zo onduidelijk!" Zegt hij dit keer echt luid. "Niet zo schreeuwen! Mijn moeder is nog beneden he!" sis ik naar hem.  "Waarom doe je zo moeilijk!" snauwt hij. Ik kijk hem verbaasd aan. 

"Moeilijk? Zeg je nou dat ik moeilijk doe!" Zeg ik terwijl ik een paar stappen naar voren zet.  "Door jouw schuld is juist alles moeilijker voor mij geworden! Sinds jij verscheen in mijn leven is alles veranderd en lijkt alles anders. Voordat ik jou kende was alles zo simpel! Ik wist precies wat ik deed en wat ik wou maar nu? Door jouw schuld ben ik langzaam gek aan het worden. Ik weet niet wat ik aan het doen ben en kan niet meer helder denken! Ik wou dat ik je nooit had ontmoet Michael! Ik was niet het type dat echt viel voor jongens maar kijk nu, ik heb me maagdelijkheid weggeven aan iemand die niet voelt wat ik voor hem voel. Ik wil dat je verdwijnt uit mijn leven zodat alles weer normaal word!" Schreeuw ik boos. Op dit moment boeide het me niet of mijn moeder me hoorde want waarschijnlijk hoorde mijn buren het zelfs wat ik allemaal schreeuwde naar hem. Maar het moest gewoon zo gaan. Dit is de harde waarheid. 

"Oke." fluistert hij. Hij klinkt gebroken.  "Dan zal ik je niet meer lastig vallen. Ik zal niet meer naar je toe komen om met je te praten. Ik zal gaan vragen of we andere plekken mogen bij scheikunde en als je wilt kijk ik zelfs nooit meer naar je. Is dat wat je wilt!" Hij is duidelijk gebroken en ergens doet het me nog meer pijn. Ik wil hem niet kwijt maar misschien is dat het beste.  

Ik knik dus voorzichtig. "Ja. Dat is het beste." fluister ik en laat een paar tranen los. Hij mag me zien huilen want nu weet hij dat hij me echt pijn heeft gedaan. Voor een keer vind ik het niet erg om te huilen.  "Duidelijk." Mompelt hij en zonder nog iets te zeggen loopt hij langs me heen en loopt de kamer uit. Ik hoor hem de trap af gaan en hij zegt iets tegen mijn moeder. Daarna hoor ik de deur dicht gaan en dan volgt er een stilte. Hij is weg. Hij is weg uit mijn huis maar ook uit mijn leven. 

Ik zou blij moeten zijn. Ik kan mijn leven weer oppakken en weer dat meisje worden wat ik was voordat hij naar onze school kwam. Het voelt zo raar om te beseffen dat alles zo anders was voordat hij kwam. Ik was veel sterker en iedereen keek naar me op, behalve Jessica dan, maar die bitch boeit me nog steeds vrij weinig. 

Dat lege gevoel dringt weer tot me door. Je voelt je dan zo alleen en nutteloos. Ik sluit de deur en zoek in mijn kast naar het mesje die ik laatst ook nog gebruikt had. Verder zie ik geen optie dan mezelf te snijden. De pijn doet goed en ergens verdien ik de pijn wel. Ik had nooit zo dom moeten zijn. Huilend ga ik zitten op mijn bed terwijl ik snel het mesje langs mijn arm haal. Het begint te branden en ik voel het kloppen. Ik klem me kaken goed op elkaar zodat ik niet hard kan schreeuwen of huilen. Niemand mag me zo zien en horen. Het enigste wat ik wil is dat ik me ogen kan sluiten en aan niets meer hoef te denken. Al is het voor altijd. Dat zou pas fijn zijn. 

~

Hopelijk vinden jullie het nog leuk! Laat een reactie achter en druk zeker op het sterretje beneden :) ( Oh en hopelijk hebben jullie een fijne kerst gehad! ik namelijk wel :) ) 

xoxo