eleven : eleven ; 2yeon

eto.

"Jungyeon!" isang malakas na tawag ko sa kanya, pero hindi siya lumilingon sa akin, tinatawag ko siya ulit. "Jungyeon! Lumapit ka dito." Umiiyak kong sambit, ngunit hindi pa din niya ako nililingon. Tumakbo ako papunta sa kanya at niyakap siya ng mahigpit patalikod, ngunit nagpupumiglas siya sa aking yakap, pero hindi ko siya pinapakawalan pero mas malakas siya sakin at tuluyan ako napabitaw aking pagkakayakap sa kanya.

Pinahid niya aking mga luhang dumadaloy sa aking mga mata, at hinalikan ang aking noo. "Nayeon, I guess this is really our farewell."

"Bakit ba kailangan mo pa akong iwan? Dahil ba mas mahal mo siya kesa sakin?" habang may luhang tumutulo sa aking mga mata. Tumingin lang siya sakin at nag-bigay ng mapait na ngiti, ramdaman ko ang yakap niya sa aking bewang at hinila niya ako ng marahan papalapit sa kaniya, pumikit ako at dahan-dahang, nilapat ang aking labi sa kanyang labi. I started to kiss her lips passionately, at first she is not responding on my kisses, she just tightened her grip on my waist, now I can feel her warm cavern opened for better access, now she is responding on my yearning kisses, now our tongue is now battling and I wrapped my arms on her neck to deepen our kisses, but suddenly she moved away.

"Nayeon, hindi tama to... alam mo namang si Momo talaga ang mahal ko noon pa, ayoko siyang mawala sakin kaya pwedeng tigilan na natin to?" sinabi niya sakin ng mahinahon na paraan, pero ramdam ko ang sakit deretso sa puso ko.

Wala na akong na gawa kundi ngumiti, kahit sobrang nasasaktan ako, hinawakan ko ang kanyang kamay, sa huling pagkakataon, hindi ako bumitaw inantay ko lang alisin niya ito ngunit hindi niya inalis, habang malayo ang tingin naming dalawa, walang nagsasalita habang ako lumuluha iniisip kung dapat ko pa bang ipagpatuloy ang nararamdaman ko sa kaniya, gusto kong sabihin na okay lang na "kami" kahit may sila, pero hindi iyon tama... tama nga siya masasaktan si Momo pero mahal ko si Jungyeon, unti-unti akong tumungin sa kanya, at unti-unti nagtagpo ang aming mga tingin, hawak pa din namin ang mga kamay... hanggang sa may narinig kaming malakas ng tawag ng pangalan.

"Jungyeonnie~" parehas kaming napapitlag sa tawag ng pamilyar na boses. Walang iba kundi si Momo, binitawan niya unti unti ang aking kamay, may parte sa puso ko na sobrang nasaktan dahil andiyan ang tunay niyang mahal, tumayo na ako at hindi lumingon sa kanila.

"Nayeon, aalis na kami ni Momo. Goodbye." Sumenyas ako ng okay sign. Tuluyang tumulo ang luha ko ng sobra sobra dahil sobrang sakit, sobrang hindi ko kakayanin na makita ang taong mahal ko na may kasamang iba, at masaya siya sa piling nito.

Eto na siguro ang pinaka-huli, hindi na ako aasa, tumingin ako sa aking orasan pagtingin ko sa oras 11:11 na pala late na, pero humiling ako kahit sinabi kong hindi na ako aasa pero ang hiling ko sana balikan ako ni Jungyeon, kahit rebound lang masaya na ako.

end.