Letters van Inkt - Schrijfwedstrijd

Finale uitslag.

Allereerst, sorry sorry sorry sorry dat het zo enorm lang duurde.

We zaten allebei in ons examenjaar en waren deze schrijfwedstrijd even uit het oog verloren. Heel erg stom, aangezien jullie nu zo lang hebben moeten wachten.

Toch hierbij de beoordelingen:

Casuelle

Vuur, hitte en een verschroeiende pijn waar ik niet aan kon ontsnappen.

Een inferno van vlammen leek aan mijn huid te likken, en explosies ontstonden achter mijn ogen.

Onze stad lag in puin, en de grond schroeide mijn huid weg. Kinderen gilden, volwassenen huilden en mannen probeerden de branden te blussen. Patronen van bloed spreidden zich voor me uit, als een wreed kunstwerk waar ik geen afstand van kon nemen.

In deze zee van dood en verderf was ik mijn zusje kwijt geraakt, en ik wist niet hoe lang ze al alleen was en of ze überhaupt in staat was zonder mij te overleven. Mijn ouders waren al lang geleden gestopt met beschermen, en ik had de taak van voogd al veel te vroeg op me moeten nemen.

De trilling in mijn botten waarschuwde me al voordat ik me bewust werd van het geluid, en in een reflex sprintte ik naar voren, inwoners waar ik ooit van had gehouden opzij duwend om mezelf te redden.

De bom sloeg in. Scherven glas boorden zich in mijn lichaam en mijn oren suisden. De geur van verschroeid vlees liet me kokhalzen, maar ik moest door.

Deze oorlog, deze nutteloze strijd had veel te veel mensenlevens opgeslokt, en ik moest voorkomen dat mijn naam of die van mijn zusje aan de dodenlijst werden toegevoegd.

Ik voelde hoe een tweede schokgolf zich door de met bloed doordrenkte grond verplaatste en me met een smak op de plakkerige grond terecht liet komen. Om me heen vielen verschillende andere bewoners van onze kleine stad, bekende gezichten die na al die jaren vertrouwd waren geworden, mensen waarvan ik niet wist of ze dood of levend waren, en de hoge, witte muren van de omringende gebouwen stortten op verschillende plaatsen met een bulderend geraas ineen. Het geluid van tientallen andere doffe explosies en het harde geratel van honderden geweren waren ondanks het gedonder van het zware gesteente duidelijk hoorbaar.

Zonder aandacht te besteden aan de jammerkreten die vanonder mijn voeten opstegen naar de met zwarte rookpluimen gevulde lucht, kroop ik gejaagd over de lichamen heen, schichtig als een in het nauw gedreven dier, staand op de ledematen van de mensen die ik al jaren mijn familie noemde.

Een misselijkmakend gevoel van intense schaamte, vanwege mijn egoïstische gedrag, en de bezorgdheid die in grote vloedgolven mijn gedachten vertroebelden, vochtten een eindelos gevecht in mijn hoofd, tijdens mijn vlucht naar het veiligere gedeelte van de stad, daar waar de granaten de stenen muren nog niet in miljoenen stukjes uiteen deden spatten en de straatstenen hun grijze kleur nog droegen, in plaats van het patroon van gitzwart en bloedrood dat doorheen de rest van de straten zichtbaar geworden was.

De ratelende geweren achter me kwamen steeds dichterbij en de stinkende, zwarte rook die, vermengd met de onmiskenbare lucht van dood en verderf, in de nauwe, oude straten bleef hang, werd alsmaar dikker, terwijl ik, radeloos over de lichamen kruipend, een poging deed verder bij het dreigende gevaar weg te geraken.

Ze waren gekomen voordat de zon volledig achter de witte bergen was gezakt. De langgerekte zonnestralen hadden hun dieprode wapenuitrusting een nog vlammendere uitstraling gegeven. Met knetterende, stinkende bommen hadden ze in een mum van tijd een bres geslagen in de haven die onze stad al die jaren had weten te beschermen. De Roden uit Zion, één van de meest beruchte steden aan de noordkant van de Witte Bergen, welke onze stad, Emitton, hermetisch afsloot van de rest van de wereld, waren gekomen, met slechts één opdracht: onze kleine gemeenschap inlijven in het Genootschap van het Noorden. Sinds Zion jaren daarvoor verkozen was tot hoofdstad van het district, waren de aanvallen begonnen.