Destroyed [ The Story of Soumaya ] - Part 1 & 2

33.

Soms hé, soms heb je van die momenten waarin je jezelf wijsmaakt dat je het niet meer aankan, dat je de max hebt bereikt, dat je er klaar mee bent. 

Ik zit al een maand in die dip. Elke keer weer, denk ik dat het niet nog erger kan, maar toch wordt het elke keer erger, op een of andere manier weet hij gewoon hoe hij het moeilijk voor me moet maken. 

Wat moet ik doen? Gewoon, zo mee met hem naar Qatar? Ik wil er iets tegen doen, maar dat kan niet. 

Ik ben niets. Ik heb niets.

Helemaal niets.

Ik heb niet eens een plek om te overnachten, als ik ooit weg zie te komen. Bij wie moet ik dan terecht? Bij de mensen waar ik me de rug naar heb toegekeerd? Al zou ik dat doen, terug gaan naar mijn familie, het zal nooit meer als hiervoor zijn. 

Niks zal nog hetzelfde zijn.

'Ga je nog eten?', haalt Bilal mij uit mijn gedachte. 

Ik kijk op. 'Je moet goed eten, wat je doet is niet goed voor onze baby'

Onze baby.

Vreselijk, dat woordje "onze" ervoor, maar ik kan er niks van zeggen, want het is zo. 

Het is ons kind. 

Ik walg ervan, dat hij de vader moet zijn, ja. 

Ik probeer goed te eten, al is het alleen voor het belang van mijn kind, maar het gaat zo moeilijk, ik krijg het maar moeilijk door mijn keel. En dat terwijl ik voorheen niet kon stoppen met vreten. 

Gelukkig, is de baby heel rustig. Dat zal vast aan het feit liggen, dat hij, net één maand oud is, denk ik. Ja, want volgens mij voel je die nog niet hoor?

Sorry, ik weet er nou eenmaal niks vanaf.

Ik heb helemaal geen last gehad van de zwangerschap tot nu toe, nu maar hopen dat het ook zo blijft. 

'Kom op, neem nou een hap', haalt Bilal me nogmaals uit mijn gedachten. 

Ik leg mijn vork op mijn bord. 'Kan je gewoon weggaan a idioot?', vraag ik nogal geïrriteerd.

Bilal zucht vermoeid, en staat vervolgens op. 'Je maakt alles zo moeilijk wollah', zegt hij, als hij achter mij staat. Ik blijf voor me uitkijken, en doe mijn best om niet boos te worden. 

Ik ben al boos, maar ik probeer me in te houden, laat het me zo zeggen. 

Want, wat denkt hij? Wie is hij om te zeggen dat IK het hem moeilijk maak? Volgens mij is hij diegene die mijn leven heeft verwoest, en dat zonder genade te tonen. 

Even denken hoor, wat heeft hij mij allemaal aangedaan?

Mij meerdere keren bedreigt met een wapen, mij dwingen hem het ja-woord te geven, een steen door mijn raam gegooid, twee gozers mij laten aanvallen, een andere gozer Faouzi laten aanranden, Hanane gedwongen mij bullshit aan te smeren, Hanane aangereden, mij aangereden, ontvoerd, verkracht, zwanger gemaakt, mij naar een ander land willen meenemen, what else?

En owja, niet het belangrijkste vergeten : mij mijn hele leven ontnomen. 

Dus waar heeft hij het nou over, als hij zegt dat ik het hem moeilijk maak?

En dan hebben we het alleen over wat hij mij heeft aangedaan, niet eens die overval die hij had gepleegd, of dat jongetje die hij in z'n been had geschoten, en zo zijn er nog wel een paar dingen waar je zo de bak voor in kan draaien. 

Echt ongelofelijk dit mens. 

Ik voel de drang om hem even op zijn plaats te zetten, ik ben niet een van zijn hondjes. Geef me één goeie reden waarom je iemand in zijn been zou schieten, eentje maar.