Hij is onvermijdelijk

47) Een vreemdeling

( Memories take us back, dreams take us forward. )

               *47) Een vreemdeling.

{ LIA }

Vaag hoor ik een paar voetstappen de trap af en op lopen. Daarna hoor ik de badkamer deur zachtjes dichtgaan en hoor het kraanwater stromen. Mompelt draai ik me om en grijp mijn dekbed goed vast. Ik wil nog niet wakker worden. Toch open ik niet veel later langzaam mijn ogen en zo blijf ik een tijdje naar het plafon staren. Uiteindelijk ga ik recht op zitten maar staar nog steeds voor me uit. Alles wat er de afgelopen dagen gebeurt is spookt weer door mijn hooft en nog steeds ben ik duizelig door de hoeveelheid bloed die ik verloren ben door het snijden van gisteren. 

Ik dacht dat het mijn moeder was die de trap op liep en in de badkamer stond maar dan zie ik Alfredo langs mijn kamer lopen. Hij kijkt me verbaasd aan en ik pak geschrokken het dekbed strak vast zodat hij mijn open wonden niet ziet.  

"Nathalia? Moet jij niet op school zijn?" Vraagt hij dan en staat bij de deuropening stil.  "Waar is mijn moeder en wat doe jij hier?" Vraag ik hem. Hij stapt de kamer binnen.  "Je moeder heeft een afspraak voor haar werk en gisteren bleef ik tot laat hier dus ben ik blijven slapen."   "Hmm." Mompel ik en hoop dat hij weer weg gaat maar dat doet hij niet. In plaats daarvan kijkt hij me lang aan waar ik me erg ongemakkelijk bij voel. Hij zet nog een paar stappen naar voren en merkt iets op.   "Je hebt gehuild. Wat is er aan de hand?" Vraagt hij dan. Zijn stem klink bezorgt en best wel lief. Wanneer ik te lang stil blijf gaat hij door met praten.  "Ik weet het, we hebben elkaar niet officieel ontmoet maar alsnog zou ik graag willen dat je me een kans wilt geven. Je moeder maakt me oprecht gelukkig en volgens mij maak ik haar ook gelukkig." Ik weet dat hij gelijk heeft en er is eigenlijk geen enkele reden om deze man nu te gaan haten. Mijn moeder heeft volgens mij echt geluk met hem. 

"Ik ben gewoon moe dat is alles."  "Owh.."  "Maar ik ga al naar school hoor!" zeg ik snel voordat hij nog meer vragen gaat stellen.  "Ik kan je brengen als je wilt?"  Ik schudt mijn hooft. "Ik rij liever zelf maar wel aardig dat je het vraagt." Hij glimlacht en verlaat uiteindelijk de kamer.

Het laatste lesuur voor de pauze is bijna voorbij en het heeft geen nut om nog naar de les te gaan dus ik ga alvast op het rookveldje staan en steek een sigaret aan. Weer heb ik een shirt met lange mouwen aan en hopelijk zie je niet meer dat ik gehuild heb door de make-up die ik snel aangebracht hebt terwijl ik onderweg was naar school. 

"Hey Lia!" Zegt Luke. Ik glimlach naar hem en geef hem mijn aansteker om zijn sigaret aan te steken. Hij neemt een paar trekjes en kijkt me dan serieus aan.  "Wat is er?" Vraag ik rustig.  "Ik hebt het gehoord Lia......van Elise en Michael." Zegt hij dan.  "Oh." en ik probeer zo kalm mogelijk te reageren. Daarom neem ik grote trekken van mijn sigaret en kijk geconcentreerd naar de rook die ik weer uitblaas. 

"Lia. Je kan erover praten als je wilt." Probeert Luke nog. Ik frons. "Waarom?"  "Omdat ik weet dat jullie vrienden waren en misschien zelfs meer." Ik zucht maar schudt toch mijn hooft.  "We zijn geen vrienden meer. Het boeit allemaal niet meer wat hij met haar doet." Mompel ik neem mijn laatste trekje van mijn sigaret voordat ik hem op de grond gooi en hem plet met mijn voet. 

Gelijk daarna zie ik de welbekende vuur rode auto van Michael parkeren en hij stapt uit. Aan de andere kant stap jammer genoeg Elise uit. Ik voel mijn bloed al borrelen als ik haar zie. Maar dan gebeurt het ergste. Michael knuffelt haar en zoent haar lang op haar mond. Ik hoor haar vanaf hier al giechelen. 

"Wie is zij?" Vraagt Jessica en komt naast me staan.  "Elise." Antwoord ik kil. De twee komen onze richting op lopen. Gelukkig heeft hij me nog niet gezien. De twee lopen langs me heen en alleen Elise richt een korte blik op mij maar wel lang genoeg dat ik kan zien dat ze gemeen naar me lacht. Door haar kan ik nog een woedeaanval krijgen. 

Michael en Elise staan bij Brandon en zijn vrienden. Ik zie dat hij haar voorstelt en meteen kan ze zich bevinden met de groep. Ze lachen en praten maar door.  

"We kunnen ergens anders gaan staan als je wilt." Zegt Demi die naast me is komen staan. Ik schudt mijn hooft.  "Hoeft niet." Mompel ik. Als ik nu weg ga lijkt het alsof ik zwak ben en zo wil ik niet overkomen. Ik kan heus wel zonder Michael en die bitch krijgt haar straf nog wel. Daar kan ik zelf voor zorgen. 

De rest van de pauze blijven Michael en Elise staan bij het groepje van Jessica. Michael heeft al heel de tijd zijn arm om haar heen en zoent haar af en toe. Zijn ze nu al bij elkaar? is hij vergeten wat Elise hem heeft aangedaan? 

Ik voel me zo kut van binnen en vooral ben ik jaloers. Jaloers op Elise maar ook jaloers op Michael. Ik dacht dat hij echt van me hield maar blijkbaar niet want hij is nu al met zijn ex. Je ex is niets voor niets je ex. 

De bel is nog niet gegaan maar toch lopen de twee weg van het groepje. Ze lopen langs mij naar de uitgang van de school. Elise doet alsof ze mij niet ziet maar Michael daarin tegen richt duidelijk een blik op mij. Al kijken zijn ogen maar een seconde de mijne aan, het voelt als een eeuwigheid. Hij kijkt zo emotieloos wat het nog erger maakt. Als hij weg kijkt voel ik weer een steek in mijn hart. Alsof hij alles is vergeten wat er tussen ons is gebeurt. Zo keek hij naar me. Alsof ik een vreemdeling ben. 

~

hopelijk hebben jullie een fijne jaarwisseling gehad! Nog de beste wensen voor 2018 <3