İZ'(SİZ)

Bölüm 1 : Yeni Hayat

🎶 Memento Vivere
"From Melodies"

≬

"Memento mori, memento vivere."
(Unutma öleceksin, unutma yaşıyorsun.)

≬

2 yıl önce

Bu iş bu gece bitmeliydi. Her şeyin sona ermesi gereken önemli bir tarihteydik benim için. Ölüp gidecektim. Daha fazla dayanmaya gücüm yoktu. Kararımdan dönmeyi de düşünmüyordum çünkü vazgeçersem o kısır döngüye tekrar girecektim.

Kafamın içinde bir virüs gibi yayılıp duran düşüncelerimde kaybolurken zaman akışının ötesindeydim. Zihnim gözlerini açtığında önce altımdaki gıcırdayan yatağı hissettim. Çoğu zaman kafamın içinde yaşamayı tercih ediyordum. Çünkü insanlarla konuşmak kendime eziyet ediyormuşum gibiydi. Onlarla yakınlaşmak zulümdü. Bana zarar veriyorlardı. Canımı yakmak istiyorlardı. Değişik bir korkuya dönüşüyordu içimde bu kısım ama kendime engel olmaya çalışıyordum gücümün yettiği kadar.

Yatağın üzerinden ağırlığım kalktığında gıcırtısı sessiz olan odadan zihnime yankı yaptı. Adımlarımı pencereye vardığımda durdurdum. Bu akşam çok fazla yağmur yağıyordu. Sağanak bir şekilde. Ve ben yağmurlu havalardan nefret ederdim. Ölmek için ne güzel bir gün seçmişsin Saye diye isyan etti iç sesim.

Koca su damlaları camı döverken kapının açıldığını, hemşirenin odaya girdiğini fark etmedim bile.

"Peren hanım." Tanıdık olmayan bir ses vurdu cama. Yağmur damlalarına dalıp gitmiştim.

"Peren hanım." Boğuk ses biraz daha arttı.

Omzumda hayalet gibi bir hava hissettiğimde vücudum harekete geçti refleks olarak ve sırtım cama yapıştı sert bir şekilde. Nefeslerim göğsüme sığmadığında ağzım açıldı ama nefes aldığımı hissedemiyordum. Yutkunamıyordum. Hepsi boğazıma dizilip bir düğüm atıyordu.

Hemşire yaklaşmaya başladığında bedenimi daha fazla taşıyamayarak camın önünde cenin pozisyonuna indim bir anda. Kafamı bacaklarımın arasına dayayıp ellerimle kollarımı tırnaklamaya başladım. Adımlar durmuştu. Şu an yaklaşamazlardı bana. Tek biri vardı bu duvarı aşabilen. Ona ihtiyacım vardı. Gerçekten çok ihtiyacım vardı. Ağlamak istiyordum delicesine ama ağlayamıyordum.

Tüm kabuslarımın sebebi olan ama bütün duvarlarımı da aşabilen o sinirli sesini duyduğumda kafamı kaldırmak istemiyordum. Ellerimle kollarımı tırnaklamayı kestim. Bunu yapmamdan hiç hoşlanmayacaktı.

"Çekil." diye bağırdığında birinin yere kapaklanışı duyuldu. Muhtemelen odama giren hemşireydi.

"Burdayım Saye, kafanı kaldır hadi."

O kadar masum bir ses tonuyla konuşmuştu ki içindeki şeytanı görseniz aynı kişi olduğuna inanmazdınız. Ya da benim gibiyseniz her insanın içinde bir şeytan taşıdığına inanırdınız.

"Peren, 10 saniye sayacağım ve kafanı kaldıracaksın."

Emrivaki yapan ses tonunda korkutucu bir sakinlik dolaşıyordu. Bir düğümü boğazımdan geçirebildiğimde saymaya başlamıştı.