wat vooraf gebeurde:
Mike en Edward waren in een hevig gevecht gewikkeld. Eigenlijk zou ik gevleid moeten zijn omdat twee jongens om mij aan het vechten waren. Maar het enige wat ik voelde was woede omdat de kus verbroken was. Ik probeerde de twee jongens te stoppen maar Mike duwde me terug en zei dat ik me er niet me moest bemoeien. Daar werd Edward woedend om en sprong voor mij in een verdedigende houding en gromde naar Mike. Die keek hem een ogenblik geschrokken aan, maar dat was zo weer verdwenen. Ik trok aan Edward zijn mouw en schreeuwde dat ze moesten ophouden. De schoolgang was volgestroomd met leerlingen en die stonden allemaal een naam te roepen. Door mijn getrek was Edward even afgeleid en dat was perfect voor Mike om hem de genadeslag toe te dienen. Edward zakte voor mijn voeten in elkaar.
-----------------------
Ik gilde en knielde naast Edward neer. Oef, hij ademde nog. Edward leek te reageren op mijn nabijheid en knipperde met zij ogen en keek me recht aan. Zijn ogen die anders zo amberkleurig waren , zijn nu volledig zwart maar nog steeds verschrikkelijk mooi. Mike zei dat ik bij hem weg moest gaan. Ik negeerde hem en hielp Edward opstaan, dat ging nog wat wankel en ik besloot hem naar de schoolverpleegster te brengen. Hij kreeg door wat ik van plan was en smeekte me om hem gewoon naar buiten te brengen. Hij klonk zo wanhopig dat ik toe gaf en hem op de stoep neerzetten en hem vroeg hoe het met hem ging.
'Het is al beter geweest' zei met een lachje. Maar toen hij dat deed veranderde die glimlach in een grimas van de pijn. Ik kreeg medelijden met hem.
'Waarom ben je door gegaan met vechten?' Vroeg ik hem.
'Ik zag hoe hij jou behandelde, dat verdien je niet! Jij verdient iemand die je respecteert en heel veel van je houdt.'
'Iemand zoals jij zeker?' Vroeg ik sarcastisch. Hij nam mijn vraag serieus op en antwoordde.
'Als jij dat vindt.' Hij keek diep in mijn ogen. Ik zag dat hij op het punt stond me weer te zoenen toen Mike kwam aanrennen
'Wat doe je hier nog met hem?!'
Woedend antwoordde ik: 'ik ben hier omdat hij mij nodig heeft en mij wel respecteert en me niet als een lappenpop opzij gooit!'
Dat had hij niet verwacht en stammelde dat het niet zijn bedoeling was geweest, dat hij me alleen maar wou beschermen. Hij kreeg zelfs tranen in zijn ogen. Ik trapte er niet en de woede die ik voelde verminderde niet. Ik leek dat te voelen en besloot weg te gaan ik zag zijn rug schokken en hoorde hem snikken.
'Is dit mijn schuld?' vroeg Edward
'Nee 'zei ik resoluut 'het is mijn schuld, al ik niet zo open en bloot het staan flirten met hem was dit zeker niet gebeurd!' Ik liep weg van Edward want ik kreeg tranen in mijn ogen van de woede die ik voelde. Ik hoorde hem opstaan en achter me aankomen. Toen voelde ik zijn armen om mee heen. Ik had niet eens door gehad dat ik gestopt was met lopen.
' Hey jij kan hier niets aan doen, ik ben er zeker van dat je het niet had gedaan als je me had zien staan.' fluisterde hij in mijn oor.
Over dat laatste was ik nog niet zo zeker. Ik draaide me in zijn armen om en omhelsde hem.
'Dankje!' Fluisterde ik. Ik gaf hem ook een zoen op zijn wang.
'Heb je zaterdag iets te doen?'
'Sorry, ik heb niets te doen maar ik vind het nog wat vroeg om nu Mike al zo te pijnigen.'
Zijn gezicht betrok en mompelde dat hij het begreep, liet me los en draaide zijn gezicht van me af. Ik nam zijn kin tussen mijn duim en wijsvinger en draaide zijn gezicht naar me toe. Ik keek hem diep in zijn ogen en zei dat ik heel graag wilde maar het nog net iets te vroeg was en dat het me echt heel hard speet. Hij leek een beetje te ontdooien. Ik besefte nu eigenlijk pas hoe koud en hard zijn huid wel was en ik dacht terug aan mijn theorie over vampiers, ik zou hem er mee confronteren.
'Hou je eigenlijk wel van hem?' Deze vraag had ik niet verwacht. Weer werd ik rood en voelde me betrapt, ik besloot dus maar de waarheid te vertellen.
'Nee, ik was niet zeker van je gevoelens voor mij, want soms ben je heel erg lief en soms ben je dan heel afstandelijke en heel erg kil. Dus ik besloot dat als ik je jaloers maakte door met Mike te zoenen dat je gevoelens duidelijk zouden worden. Nu beseft ik hoe dom dat van me was.' Ik keek beschaamd naar de grond.
Deze keer was het Edward die mijn kin ophief en me heel liefdevol aan keek. 'Mijn klein onzeker meisje toch, je kon het me ook gewoon vragen, dan hoefde we dit, hij wees naar de ingang van de school, niet mee te maken.'
'Je mag me haten hoor.' Zei ik.
'Dat heb ik geprobeerd maar het lukte gewoon niet!'
En toen waren de woorden men mond uitvoor dat ik het wist.
'Ik weet trouwens wat je bent!'
Hij keek geschrokken en vroeg. 'Hoe, wat, sinds wanneer?' Ik liep hem voor naar het bos achter de school en bleef ergens in het midden van het kleine bos staan en zei. 'Je bent extreem sterk, je huid is lijkwit en ijskoud, je eet of drinkt bijna niks, je loopt niet in het zonlicht en soms speek je alsof je uit een andere tijd komt. Hoe oud ben je?'
'17' antwoordde hij.
'Hoe lang ben je al 17?'
Hij aarzelde even maar antwoordde toch. 'Sinds 1918.' Mijn adem stokte. Ik voelde hem vlak achter me staan.
'Ben je bang?' Vroeg hij.
Ik draaide me om en keek hem recht aan antwoordde resoluut 'nee.'
Toen deed hij iets heel onverwachts
----------------------------------------------------------------------------------------
Heeeey, bedankt voor mijn verhaal te lezen!!
ik hou van jullie!
love Em xxxx
