SİYAHIN MELODİSİ

PROLOG

                           SİYAHIN MELODİSİ  
                                            ஜ                                                                 

15.07.2017

Bu kitap şu sevgisiz, yalnız gecelerde; bana uğrayan şeytanlar için. Ve ruhumu lekeleyen gölgeler için. Kayboluşumun yankıları için.    

Bu kitap, kalbine kazıdığın hüzün için. Korku ve umutla kayboluşunun kurtuluşu için.

Bu kitap; senin için. İlerde uzanan yollar için.

ஜ

Ay tamda göğün tepesindeyken başladı her şey.

Ay'ın gökyüzüne olan etkisini gösteremediği bu gecede, bir şarkı çaldı, çaldı, çaldı. Ruhum mırıldanarak sessizce eşlik etti.
Ağır melodinin, dehşetli tınısının ruhumu alıp götürmesine izin verdim.  Sessizliğe alışan kulaklarım melodinin ağır tınısında ürkekçe irkildi. 

Hayır, hayır. Korkmuyorum.

Burada sadece ruhu özel olan insanlar var.

Uçmak istediğimizi söylediğimiz zaman, kopardılar bizim kanatlarımızı. Bizim çocukluğumuz herkesin mutlu olup, el şakaları yaptıkları kuşlarla dolu o güzel bahçede değil, rutubet kokulu boş bir odada geçti. İşte o zaman anladım insanlara güvenmenin yanlış olduğunu.

Küçükken annemin anlattığı; o peri masallarına inanırdım. Bizimde, her birimizin bir prenses olduğunu düşünür ve beklemediğimiz bir anda o prenslerimizin bizi kurtarmaya geleceğine inanırdım. Külkedisine, Rapunzel'e, Pamuk Prenses'e inanırdım. Her zaman insanların iyi olduğunu düşünür, kimse kimsenin canını yakmaz sanardım. Fakat sonra bir şeyler değişti...

Hayır değişen Dünya değildi.

Değişen insanlardı.

Hatta Dünyayı kötü yapan insanlardı.

Ama hepsi değildi tabi ki, az çokta olsa rastladığımız iyiler vardı.

Dünyayı kötü yapan şey, kötü insanlarda değildi.

Kötü insanların yaptığı şeyleri görüp sesini çıkartmayanlardı.

Ve Ay'ın o ağır tınısının, büyüyerek siyahın melodisinin olduğu yer tamda burası.
Benim yavaş ve ağır fısıltıma.
Siyahın Ay'dan çaldığı o sert rüzgarlarda ısıttığı tınısının,

Birleşerek melodiye dönüşmesine.

Hoşgeldiniz...

ஜ

GİVEMESİGN.