They don't know about us (ft. Niall Horan)

Hoofdstuk 13.

Paniekerig kijk ik naar mijn moeder die mijn mobiel in haar handen houd. 'God, nu is dat ding weer uit.' zegt ze op zeikerige toon. Ze geeft me mijn mobiel terug en kijkt me doordringend aan. 'Je hebt geluk deze keer...' Ik kijk van mijn moeder naar m'n telefoon en zie dat ze h'm uit heeft gedrukt. Holy crap dank u god!

Ik richt me weer op mijn moeder die rustig de krant aan het lezen is. Ik zie dat ze de berichten over overleden mensen leest en dat er een traan over haar wang rolt die vervolgens op de krant valt. Hoeveel ik mijn ouders nu ook haat, ik hou toch van ze en wat ze nu meemaken wens je geen ouder toe. Ik sta op en loop naar mijn moeder. Zacht sla ik een arm om haar een. 'Alles komt goed mam, het wordt een prachtige begrafenis en alles zal helemaal top geregeld zijn. Ik weet dat het moeilijk is maar we moeten sterk blijven.' M'n moeder kijkt op en staart me met een lege blik aan. Haar ogen hebben geen enkele sprankeling meer of iets dat daarop lijkt. 'Ik weet het lieverd, maar ik vind het zo erg. Onze lieve kleine Sam. Dood.' Dat laatste komt er heel zacht uit, maar nog net hard genoeg dat ik het kan horen. Mijn moeder staat op en trekt me in een knuffel.

'Ik haat je niet Rachel, je bent mijn lieve, mooie dochter en ik hou van je.' begint mijn moeder dan. 'Ik hou ook van jou mam, maar waarom doen jullie zo moeilijk? Niall is mijn vriend en hij doet niemand kwaad!' Mijn moeder gaat met haar duim over mijn wang. 'Ik verander niet van gedachte. Die Ieren zijn alleen maar van die domme zigeuners die overal en altijd problemen krijgen. Ik wil gewoon niet dat mijn dochter daarmee omgaat begrepen? Straks ben ik jou ook al kwijt.' Ik voel de boosheid weer opborrelen, maar hou me in. 'Mam, Niall is een hele normale jongen die net als ik gewoon naar school gaat en lol maakt en die...- 'Rachel kappen nou! Ik wil het niet en je weet wat er gaat gebeuren als je niet naar ons luistert! Ik wil jou niet ook nog eens kwijt.' kapt m'n moeder mij af. Haar ogen staan vol tranen en haar lip trilt. Hoe boos ik op dit moment ook ben, en hoe graag ik nu wel niet tegen haar wil schreeuwen dat ik er klaar mee ben, zegt iets in me dat ik mijn mond moet houden en er voor mijn moeder moet zijn aangezien mijn vader er bijna nooit is. Ik zucht diep en sla mijn armen om m'n moeder. Dit worden vreselijke dagen...

Ik sta bij mijn kluis m'n tas in te pakken als Zayn naast me komt staan. 'Hey.' zegt hij zachtjes. Ik wil wat zeggen maar er komt geen geluid uit m'n keel dus lach ik gewoon naar hem. 'Hoe voel je je?' vraagt Zayn en hij leunt met z'n rug tegen de kluiswand. Ik sluit mijn kluisje en neem een diepe hap lucht. 'Redelijk...' zeg ik uiteindelijk. Wauw, dat ik daar zoveel lucht voor nodig had. Dat wordt nog wat. 'Je ziet er slecht uit Rach. Waarom ga je niet naar huis?' zegt Zayn op een bezorgde maar ook dwingende toon. Ik haal mijn schouders op en leun met mijn hoofd tegen de kluiswand. Wat een hoofdpijn. 'Rachel hallo, ik praat tegen je. Je moet naar huis.' Ik sluit mijn ogen en blijf tegen de kluiswand aangeleund staan. 'RACHEL!' Ik open m'n ogen en kijk Zayn emotieloos aan. 'Chill Zayn, ik barst van de koppijn, ga jij even lekker lopen schreeuwen, dankje.' zeg ik sarcastisch. 'Loop nou maar mee.' zegt Zayn en ik voel hoe hij mijn pols vast pakt en me meetrekt naar de trappen. We lopen met z'n tweeen naar boven en lopen richting het kantoortje van de verpleegster.

'Kan ik jullie helpen?' vraagt de vrouw met een lieve stem. Ze ziet er erg jong uit en heeft lang blond haar en bruine ogen met donkere wenkbrouwen. Best mooi. Haar lange haren zitten in een vlecht en ze draagt een lange dunne witte jas. Ze lijkt op een zuster uit het ziekenhuis en de tranen springen weer in m'n ogen. 'Mag ze een paracetamol hebben, ik denk dat ze zich niet zo goed voelt namelijk?' hoor ik Zayn naast me zeggen. 'Tuurlijk, kom maar even mee.' We lopen achter haar aan naar een grote kast waar van alles in staat. Van doodshoofden en Opgezette eekhoorns tot potjes met verschillende pillen en drankjes. 'Hier meis. En hier een plastic bekertje. Doe rustig aan vandaag he, en als het niet gaat kom je naar me toe.' Ik knik afwezig en loop met Zayn achter me aan het kantoor uit. Ik loop richting de meisjes toiletten en neem de paracetamol in. Als ik naar buiten loop staat Zayn nog te wachten. Ik zucht en geef hem een knuffel. Ik begraaf mijn gezicht in zijn zwarte jack en snuif zijn sterke geurtje op. Als ik los laat kijk ik hem nog eventjes aan. 'Dankjewel, Zayn, dat je me zo helpt met alles. Je redt me echt op dit moment.' Zayn glimlacht en gaat snel met zijn hand over mijn hoofd. 'Geen punt Rach, daar zijn vrienden voor.' zegt hij en hij loopt voor me uit naar de trappen naar beneden. Ik neem nog even een hap adem en loop dan achter Zayn aan naar beneden.

Als we weer in de hal van de school zijn zie ik iedereen van onze vriendengroep bij elkaar staan. Ik ga naast Sophie staan en geef haar een knuffel. Zayn komt weer naast mij staan en slaat een arm om me heen. 'Maak je maar niet druk pipo.' zegt Zayn terwijl hij zijn lach probeert te verbergen. Vragend kijk ik hem aan. Pipo? 'Sophie komt voor me staan en schiet in de lach. 'Mooi kapsel Rach!' schreeuwt ze en iedereen ligt in een deuk. Ik pak mijn mobiel uit mijn zak en kijk in het spiegelbeeld van mijn scherm. 'Zayn!' roep ik geschrokken, en doe meteen mijn haar goed. Iedereen lacht. Ook Niall. Ik smelt echt van die lach, wauw... Ik kijk hem aan en hij mij. We staan zo ongeveer 5 meter van elkaar verwijderd maar het kan me niks schelen. Ik praat niet met hem en mijn ouders zijn echt geen spionnen ofzoiets. Niall glimlacht lief naar me en ik voel een kriebel in mijn buik. Hij knipoogt naar me en loopt dan samen met Liam, Zayn en Louis richting de kantine. Als ik naar Harry kijk zie ik dat hij een arm om Sophie heen heeft geslagen en haar verliefd aankijkt. Misschien kwam dit allemaal nog wel goed.