“Patience is a virtue.”
Bagay ang saying na ito sa entry ko ngayon. 'Huwag maubusan ng pasensya.’ sabi ko sa sarili ko. Ipapaalam ko lang sa inyo na may sakit ako at ayaw kong ma stress. Pero feel ko sinusubukan ako ng bunso kong kapatid kung kailan ako mawawalan ng pasensya.
Ganito kasi ang nangyari, inutusan ako ni ate na labhan ang uniform ko para relax na ako bukas. Pagkatapos maglaba ni Andrea, ang bunso kong kapatid, ay sumunod na ako para madali akong matapos. Magsasampay na sana ako kaso kulang ng dalawang hanger. So I approached Andrea to bring me some hanger. She did what I asked her to do and placed the hangers on the counter top nang bigla itong nahulog. I waited for her to pick it up but she only said 'sorry’ in Japanese and walked out. I was… disappointed. I really thought that she would pick it up but she just walked away. 'Don’t loose your temper Milyem. Huwag kang mawalan ng pasensya.’ then I cried.
Ang OA ko no? Umiyak dahil hindi kinuha ng kapatid ko ang mga hanger na nahulog. Pero wala akong magawa eh. Sa iyak ko lang madadaan ang pagkawala ng galit ko. Nagpray naman ako kang papa God na pahabain pa ang pasensya ko sa mga ganitong sitwasyon.
Oh sige na matutulog na ako. Gabi na eh. Matulog na rin kayo kung gabi na. Sige goodnight sa inyo!!

YOU ARE READING
My Wattjournal [On going]
RandomThis story is about a girl who loves writing/typing in her journal. Because her journal is her life. All her happy and sad moments of her life were written here. This is her only treasure and only friend