Ik wil je nog eens zien.

AMBER

Hola lieve lezers! Ik wou me nog excuseren voor alle domme spelfouten wat ik maak, Ik verbeter ze , maar het neemt tijd, en als ik schijf ben ik zo in eht verhaal dat ik het daarna vergeet te verbeteren, hier nog een klein mini hoofdsukkje, ik probeer zoveel mogelijk hoofdstukken te publiceren! Laat me weten wat jullie ervan vinden! 323 READS! HEEL ERG BEDANKT ! Veel leesplezier! Vote & comment

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

POV Amber:

Ik schoot de kamer van mijn vader binnen. Moeder keek me vreemd aan. Wat een klootzack! Hoe kon hij? Zo met een ander? Ik zag hem wel. 

Zachtjes ging in naast mijn moeder zitten.

''Gaat het wel schat?'' Moeder keek me bezorgd aan.

''Je ziet er slecht uit de laatste tijd. Het komt goed met je vader schat.'' Ze vreef met haar hand over mijn rug. Ik voelde me licht schuldig, natuurlijk was vader belangrijk, maar hij was niet de reden dat ik savonds niet sliep. Edward Klein was de reden. 

Vader werd met de dag ouder en hij sliep bijna altijd.

''Ik mis hem.'' Fluisterde moeder. Haar wangen werden rood en ze kreeg roden vlekken in haar nek. Oh nee. Dit kon ik niet aan, ze ging huilen. Snel stond ik op. 

''Mam ik moest gaan, ik kom morgen weer even langs.'' Voor dat ze iets kon zeggen liep ik de kamer uit. Het schuldgevoel werd erger en ik voelde me egoistish. Meteen gingen mijn gedachten naar Edward. 

Hij zag er zo knap uit. Maar ik zag zoveel verdriet in zijn ogen. Wat deed hij hier? Was hij ziek? Oh nee. Ik hoop het niet. 

Ik begon aan mezelf te twijfelen maar verborg de vreemde gedachtes. Ik moest hem uit mijn hoofd zetten en wel nu meteen.

''Hoe gaat het?'' David plofte naast me op de bank. Ik keek hem even aan, en moest nu beginnen.

''Prima! Ik voel me zo vrij!'' Ik had moeite om niet in huilen uit te barsten. Sara liep op dat moment langs.

''Ik dacht al, je ziet er al beter uit schat. Ik ben blij voor je.'' Op die worden liep ze verder. 

''Echt niet. Ik hoef je niet eens aantekijken om te weten hoe gebroken jij je voelt Snoepie.'' Hij nam de afstanbedingen en zappte geinteresserd door de pogrammas heen, hij stopte op animal planet.

''Oeh appen, interessant.'' Op het beeld waren er twee appen, natuurlijk was het animal planet dus snel kwamen er bilden waar ik op dit moment niet op zat te wachten.

''Geil he.'' David lachte hard om zijn eigen grap en ik draaide met mijn ogen. Mijn ogen viel op de foto van mij en mjin broer.

Ik voelde een steek door mijn buik. Het leek net of ik elke dag meer belangrijke mensen aan het verliezen was.

De brok in mijn kil kwam terug.

''Hè. Kom hier.'' Ik had niet gemerkt dat ik aan het huilen was.

''Wat is er nou. Die sukkel houd van je. Geef hem tijd. '' Zei hij medelevend. Hield van me? Hij was bijna met een ander aan het flik flooien. Ik wist wel beter.

Ik stopte mijn gezicht in de zachte rooie trui van David.

''Het gaat slecht met mijn vader… en…'' Ik stotterde maar David was me voor.

''Maar denkt alleen maar aan de sukkel.'' Hij hield me vast en het troosde me erg veel. Hij kende me te goed, en dat maakte dat we zo een sterke band hadden. 

Ik zuchtte en keek terug naar de tv. Toen ging plots mijn telephoon. 

''Hallo met Amber…''

''Ja, hier het ziekenhuis, sorry dat ik uw stoor, het is een noodgeval, heeft u tijd?.'' Mijn hart ging snel, ik voelde mijn hoofd ligt worden. Dit is niet wat ik dacht wat het was, het kon niet.