Louise’ POV
Ahhhhh… This is it. Andito na ako sa Pilipinas at kinakabahan ako. Kinakabahan ako kasi hindi ko alam kung ano ang pwede kong malaman patungkol sa past ko. Limang taon. Limang taon itinago sa akin nina Pete and Sam ang tanging trace ng past ko.
Flashback
Mika: Ano??? You can’t be! Tell me you’re lying Pete.” Sabi ko habang umiiyak sa sama ng loob.
Pete: Yes baby, im dying. I have a brain cancer. Stage 4. I was dying the first time I saw you. Andun ako noon sa island namin at nag iisip about the remaining months ng buhay ko. I thought it would end that way until you came. And you gave me the reason to fight for my cancer and try to hold on to my dear life. I have been so selfish and…
Louise: And then what?? Made me fall for you and just let go of just like that? You made me think there’s more to life than just dwell in my blurr past. You made me think na wala nang silbi ang past ko and you promise to fill in to my present and so is my future?? I trusted you and ito ang ginawa mo sa akin? How can you be selfish Pete?
Pete’s POV
Ibinigay sa akin ni Sam ang printed news blogs na nakita niya nung umuwi siya sa city. I thought of telling this to Louise pero hindi ko alam kung ano pumasok sa isip ko at napag desisyonan kong itago muna ito sa kanya. Sa isip ko, mamatay rin lang ako, might as well live in this fantasy with Louise on my side. Besides, I still hold on to the thought nab aka hindi naman siya sa mga pasahero ng chopper or ng cruise ship na ito. Baka sa kabilang isla lng ito at.. haist.. basta. Hindi ko muna ipapaalam ito sa kanya.
I like her the moment I saw her. Her innocence made me fall in love with her. And just this once, before I die, gusto kong makasama siya.
“I can’t believe it kuya! You of all people? But you’re being unreasonable!” pigil ni Sam.
“I know sis, pero ito lang ang naiisip kong paraan. Just this once sis. Just go with the flow. Sasabihin ko naman din sa kanya eventually.”
And so I did. Tinago ko sa kanya. And as promised, pinuno ko ang kanya blank memories with beautiful ones. Minahal ko siya higit pa sa alam kong klaseng pagmamahal and she did to. Naisipan pa nga namin magpakasal pero pinigilan ko nlng sarili ko kasi alam ko naman ang mangyayari sa huli. I can’t be this unfair to her. I love her and I need her. Pero lahat ng bagay may hanganan. At itong araw na ito ang itinakda para doon.
Pete: I’m so sorry baby. Tinago ko. Im sorry for being so unfair. Here” sabay abot sa kanya ng naitago kong news blogs. “ Hindi ko alam kung isa ka sa mga nakasakay diyan. Ni hindi ko nga rin alam kung saan jan ang pangalan mo. But for what’s worth, ito ang magiging susi mo sa nakaraan mo. I’m sorry Lousie. Hindi ko talaga sinasadya na umabot sa ganito.
Nakita ko lang siya nakatulala habang hawak hawak niya ang papel na binigay ko sa kanya. Hindi ko ma explain kung ano ang nararamdaman kong guilt pero alam ko, galit ako sa sarili ko kasi nakikita ko siyang umiiyak.
Louise: Hindi naman ako galit sayo Pete. Galit ako sa ginawa mo. Na tinago mo. Oo, galit ako kasi tinago mo ang ebidensya Na sana makakatulong sakin at sa nakaraan ko but what made me even more angry is that tinago mo sa akin ang sakit mo. Mahal na mahal kita Pete at hindi ko lubos maisip that you will leave me anytime soon. Hindi ko kaya mawala ka Pete. Not now. Not ever.
Humahagulgol siya sa iyak and I just hugged her. I don’t even know how to stop her from crying and ang sakit sakit panoorin.
Louise: Hindi ko ngayon priority malaman ang nakaraan ko Pete. Dahil ikaw ang aking kasalukuyan. I love you Pete at hinding hindi kita iiwan. Kung ano man meron ako sa nakaraan, may reason yun kung bakit ikaw ngayon ang kasama ko sa kasalukuyan.
