GELİNCİK

18.Kaybetmek

****

Arya'nın Ağzından

Arkasını dönüp giden adamın  görünen tek şeyi karanlıktaki belli belirsiz siluetiydi.

Gözlerimi yumdum.Tek istediğim gözyaşlarımın akmasına engel olmaktı.Ancak sanki özgürlüğe kavuşmak ister gibi tek tük akmaya başlamaları uzun sürmedi.Karanlıkta gözden kaybolmuş olan Pamir'in arkasından hala bakıyordum.

Yaşları sertçe silmeye başladım.Ağlamayacaktım.

Kendi kendime sürekli tekrar ediyordum.

-Sakın!Sakın ağlama!Bir defa daha değil!Sus!Sus!SUS!!

Ancak ne ben kendimi ağlamaktan alıkoyabildim ne de yorgun bedenimi ayakta tutmayı.

Yanımdaki palmiye ağacının yanına çöktüğümde sırtımın acıması bile beni ilgilendirmiyordu.

Sanırım kalbimin sızısı basit bir sırt acısından daha fazlaydı.

Bana bu karaktersizliği yapmış olamazdı.Beni öylece canı istediğinde öpüp sonra özür dileyerek işin içinden sıyrılamazdı.

Ben onun iki günlük ilişkilerindeki kızlar kadar basit biri değildim!

Ben ne Esra ne de o sırtına güneş kremi sürdüğü kızlar değildim!

Hışımla ayağa kalktım.O oraya gidip keyfine bakarken ben burda ağlamayacaktım.

Ah!Kimi kandırıyorum.Şuan tek istediğim uzun uzun ağlamaktı.

Üzerimdeki kumları gelişigüzel çırptıktan sonra ayaklarımı yerde sürüye sürüye arabanın yanına gitmek üzere hareketlendim.

Burda kalmak ve onun iğrenç suratını görmek istemiyordum.

Son kez gözlerimi sildim.Artık ağlamayacak kadar yorgun hissediyordum.Onun için tek bir damla gözyaşı dahi akıtmak istemiyordum.

Emre için ağladığımda elime geçen tek şey uykusuzluk ve hasta bir vücut olmuştu.

Asya'nın arabasının yanına gidip ön koltuktaki çantamdan para almak istiyordum.

Ancak arabanın kilitli olduğunu görüp hayal kırıklığı ile nefesimi dışarıya verdim.

Elimi başıma yaslarken bir gecede bu kadar uğursuzluk beni nasıl bulabiliyordu anlamıyordum.

Tam arkamı dönmüş kaldırımda ilerlemek üzereydim ki arabasının yanına doğru ilerleyen Pamir ile gözgöze geldik.

Ben başımı hızla çevirirken kaldırımda ilerlemeye başladım.Onunla aynı havayı solumak bile istemiyordum!

Kaldırımda birkaç adım atmıştım ki Pamir'in adımı seslendiğini duydum.

Durmadım.

Sanki onun varlığından haberim yokmuş gibi ilerlemeye devam ettim.Sanki bundan iki ay öncesindeymişim ve hayatımda Pamir Sarrafoğlu diye birinin adını duymamışım gibi ilerlemeye devam ettim.

Sanki tüm bunlar hiç yaşanmamış gibi...

Arkamdan yaklaşan adım seslerini duyduğumda derin bir nefes aldım. Muhtemelen kolumdan tutacaktı.

Bana dokunmasını istemiyordum. Sıcak ellerini tenimde istemiyordum.

Adımlarımı durdurup hışımla arkama döndüm.Ancak onun bu kadar yakınımda olduğunu farketmemiştim bile.

Bir adım gerilerken nefretle gözlerine bakıyordum.

-Arya?

Artık ismimi bile sevmiyordum.Kimi kandırıyorsam!?