ေမွာင္မဲေနေသာ ေလာကၾကီးဟာ ဘယ္လိုမ်ားေအးစက္လြန္းလွတာလဲ။ ကြ်န္ေတာ္အစြမ္းကုန္အားသံုးကာ ႐ုန္းကန္ေနေသာ္လည္း မလႈပ္ႏုိင္မ႐ွားႏုိင္။ အားအင္ခ်ည့္ႏွဲ႕ေနခဲ႔ကာ လူဟာ ကိုင္ပစ္ေပါက္ခံထား႐သလို အထိမခံႏုိင္။ သို႕ေသာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္အၾကားအာ႐ုံအသိထဲ တိုးတီးသံအခ်ိဳ႕႐ယ္ ခႏၶာကိုယ္ဆီက ပူစက္စက္ခံစားခ်က္ႏွင့္အတူ ဆိုး႐ႊားမြန္ထြန္လွေသာ အနံ႕တို႕ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ခြံတို႕ကို အားကုန္သံုးကာပင့္တင္႔ေနေစခဲ႕တယ္။ ကမၻာေျမၾကီးဆြဲအားဟာ အဲ႔ေလာက္အားေကာင္းမွန္း မသိခဲ႔႐ာ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အေတြ႕အၾကံဳအသစ္လည္း႐ခဲ႔ျပန္တယ္။
မ်က္လံုးအစံုကို ဖြင့္လိုက္ႏုိင္တဲ႔အခ်ိန္က်ေတာ့ စူး႐ွေသာ အလင္းတန္းဟာ ကြ်န္ေတာ့္ျမင္ကြင္းကို လံုးလံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားေစခဲ႔တယ္။ က်ိန္းဆက္သြားေသာအသိနဲ႕အတူ မ်က္လံုးတို႕ကို က်ံဳ႕႐ာဆန္႕႐ာ လုပ္လိုက္႐ာမွ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္အျမင္အာ႐ုံဟာ ျပန္လည္ၾကည္လင္လာခဲ႔ေလတယ္။ ေဘးပတ္လည္ကို အား႐ွိသေလာက္ လည့္လည္ၾကည့္မိ႐ာ ေဆးခ်ိတ္ထားခံ႐ေသာ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို အထင္႐ွားဆံုးအ႐င္ျမင္ခဲ႔႐တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အေ႐ွ႕တည့္တည့္က စင္ေလးေပၚမွာ ေလေႏြးေပးစက္က အေႏြးေငြ႕မ်ားတေထာင္းေထာင္း ထေနသည္ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ျမင္လာ႐တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘယ္သူမွမ႐ွိတဲ႔အခန္းၾကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းပါလားဆိုတာကိုလည္း သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဘယ္ကိုေ႐ာက္ေနတာပါလိမ့္လို႕ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေမးမိျပန္ေတာ့ ေဆး႐ုံကိုေ႐ာက္ေနသည္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်မိလိုက္တယ္။ ဘာလို႕လဲလို႕ျပန္ေမးမိျပန္ေတာ့....
ဟာ...
Lu......?
ကမမ္းကတမ္းနာ႐ီကို ကြ်န္ေတာ္ေျပး႐ွာၾကည့္မိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္လဲေလ်ာင္းအိပ္႐ာေလးေဘးက စားပြဲခံုေလးအထက္တြင္ အ႐ံသင့္ေစာင့္ေနေသာ စားပြဲတင္နာ႐ီေလးကို ျမင္လိုက္မိတယိ။ အခ်ိန္ကိုၾကည့္လိုက္မိေတာ့ 7:30....။ ည...။ ည... 7နာ႐ီခြဲ...။ ညဘက္ေ႐ာက္ေနျပီဟူေသာ အသိနဲ႕အတူ ေနာက္က်သြားျပီဟူေသာ အသိကအေနာက္ကလိုက္ပါေလေသာအခါ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ေတြေၾကကြဲခဲ႔ေလျပီ။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပးလႊားကာ သူ႕ေနာက္လိုက္ပါေသာ္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့။ အခ်ိန္ေတြအေနာက္ျပန္မဆုတ္ႏုိင္။ နေမာတသစြာေသာ ခံစားခ်က္ၾကီးနဲ႕အတူ သက္ျပင္း႐ွည္ၾကီးကို ခ်လိုက္မိေလတယ္။
YOU ARE READING
Piece by Piece
Fanfiction"တစ္ခ်ိဳ႕ေသာႏွလံုးသားအပိုင္းအစမ်ားသည္ ခ်စ္႐ေသာသူအတြက္ေၾကႊလႊင့္ေပး႐သလို တစ္ခ်ိဳ႕ေသာႏွလံုးသားအပိုင္းအစမ်ားသည္ အခ်စ္ခံ႐ေသာသူအတြက္ ေဆးလည္းျဖစ္ႏုိင္သလို ဒဏ္႐ာလည္းျဖစ္ေလသည္"
