Pairing:Arm x Peck
Rate:PG
Note: ฟิคนี้เป็นส่วนหนึ่งของโปรเจ็ค#ความกลัวนสกฮนะคะ
กรกันต์เป็นเด็กเก็บตัว เขามีอาการแพนิคทุกครั้งที่เจอคนแปลกหน้า มันอาจจะเป็นเรื่องปกติที่คนเราจะกลัวคนแปลกหน้า แต่อาการของเขามันหนักกว่าคนอื่นจนเข้าข่ายโฟเบีย
ชิงช้าในสวนหลังบ้านแกว่งเบาๆตามความต้องการของเด็กชายวัยแปดขวบ เขาแอบหนีพี่เลี้ยงน่ารำคาญที่พ่อแม่จ้างให้มา รู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ชอบยังจะจ้างมาอีก เสียงดังจากสนามหน้าบ้านดังมาถึงหลังบ้านที่เขานั่งอยู่ คืนวันนี้มีงานเลี้ยงฉลองที่บริษัทของพ่อได้หุ้นส่วนมาใหม่ แต่ไม่ใข่เรื่องที่เขาต้องใส่ใจ มันไม่เกี่ยวกับเด็กนี่
หมับ!
"แอบมาอยู่นี่เอง พี่ก็หาเราตั้งนาน"
กลิ่นหอมอ่อนๆของดอกไม้ป่ากระทบกับจมูก แรงกระชับจากอ้อมแขนของคนแปลกหน้าที่เด็กชายมองไม่ชัดนักเนื่องจากเงาของต้นไม้ทาบทับบนใบหน้านั่นพอดี
"คุณเป็นใคร?"
น่าแปลก เขาไม่มีอาการแพนิคเลยซักนิด ความรู้สึกคุ้นเคย ปลอดภัยในอ้อมแขนของคนแปลกหน้ากลับเป็นสิ่งเดียวที่เขารู้สึก
"จำพี่เป๊กไม่ได้หรอครับอาร์ม"
ความทรงจำอันลางเลือนของเด็กชายไม่มีคนชื่อเป๊กอยู่ในนั้น
"ไม่เป็นไรหรอก จำไว้แค่ว่าเราเคยเจอกันเมื่อนาน นานมากๆแล้วก็พอ"
ริมฝีปากรูปกระจับกดลงตรงแก้มนิ่มของเด็กชาย เพียงชั่วครู่ก็ละออกไป ทิ้งไว้เพียงความอบอุ่นจางๆ
"เดี๋ยวอาร์มก็จำพี่เป๊กได้เองแหละ"
ผลิตโชคค้นอะไรยุกยิกในกระเป๋าผ้าที่ตนติดมาด้วย ก่อนจะหยิบถุงผ้ากำมะยี่ออกมา
"อะไรหนะ?"
"สร้อยไง สวยไหมหล่ะ"
สร้อยสีเงินสะท้อนเงาของพระจันทร์บนท้องฟ้า ห้อยด้วยจี้รูปดอกกุหลาบสีเหลืองเป็นประกาย ความเย็นของมันทาบกับคอของเขา มือบางของผลิตโชคเอื้อมไปใส่ตะขอให้มันไม่หลุด
"ไว้เจอกันนะอาร์ม พี่เป๊กต้องไปแล้วล่ะ โชคดีนะ"
รอยยิ้มของคนตรงหน้าช่างสว่างไสวจนเขาไม่รู้ว่าเป็นเพราะรอยยิ้มหรือออร่าสีขาวอมเขียวที่แผ่ขึ้นมารอบๆตัวกันแน่ ร่างโปร่งบางสลายหายไปต่อหน้าต่อตาเด็กชาย มือเล็กๆนั่นกุมจี้ไว้แน่น
"คุณเป็นใครกันแน่นะ?"
Fin.
สั้นไปหน่อยขอโทษด้วยนะคะ🙏🏻🙏🏻 ต้องรีบแต่งเพราะกลัวหลังจากนี้จะไม่มีเวลาว่างมาแต่งแล้วค่ะ😭😭 มีสอบซ่อมรออยู่เพียบเลย
