Η πλούσια και ο φτωχός.

Chapter 3

Η πόρτα του δωματίου μου χτυπά. Μόλις πήγα να πω περάστε, θυμήθηκα πως είχα κλειδώσει.

Λογικά θα είναι ο Κρίστοφερ και θα έρθει να μου ζητήσει συγνώμη. Θα μου πει πως δεν θα το κάνει αυτό ξανά και ότι θα με καταλαβαίνει, όμως ξέρω ότι αυτό θα συνέχιστει. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς ούτως ή άλλως. Σε λίγο καιρό θα τον αρραβωνιαστώ οπότε πρέπει να συνηθίζω σε αυτήν την συμπεριφορά.

Πρωτού ανοίξω την πόρτα, πάω στην καθρέφτη και ρίχνω μια ματιά στον εαυτό μου. Ευτυχώς τα μάτια μου δεν είναι κόκκινα, γεγονός που με εκπλήσει διότι έκλαιγα πάνω από μισή ώρα, έχω λίγα λεπτά που σταμάτησα. Απλώς μου είναι λίγο πρισμένα.

Όταν ξεκλειδώνω την πόρτα και την ανοίγω δεν βλέπω αυτόν που περίμενα. Είναι η Κατερίνα. Φυσικά και ήταν αυτή. Τι σκεφτόμουν; Σιγά να ερχόταν αυτός, αφού ποτέ δεν με καταλαβαίνει.

<<Θες κάτι Κατερίνα;>> ρωτάω την υπηρέτρια μας.

<<Ναι κυρία Αμπέλα. Θέλω να σας πω να αρχίζεστε να ετοιμάζεστε επειδή ο κ. Μπεν θα είναι εδώ σε μισή ώρα>>. Μου λέει όμως δεν με κοιτάζει για να μην νιώσω άσχημα. Κατάλαβε ότι έκλαιγα και πολύ πιθανόν άκουσε τον καυγά στην κουζίνα.

Η Κατερίνα είναι πολύ καλή κοπέλα. Είναι 20 ετών και ενώ είναι δύο χρόνια μεγαλύτερη μου, με φωνάζει κυρία. Δουλεύει για τους Χάθαγουεϊ εδώ και χρόνια. Είναι πολύ φτωχή και οι γονείς της νομίζω δεν ζουν αλλά είναι πολύ καλός και ταπεινός άνθρωπος. Επίσης πολύ γλυκιά και όμορφη.

<<Εντάξει>> απαντάω. Γνέφει και φεύγει.

Μέχρι να έρθει ο Μπεν έχω αλλάξει τα ρούχα μου και έχω ανανεώσει το μακιγιάζ μου. Έβαλα ένα μακρύ φόρεμα όπως πάντα έδεσα τα μαλλιά μου με λίγες τούφες μπροστά και έκανα πιο έντονο το μακιγιάζ των ματιών.

Όταν χτύπησε το κουδούνι κατέβηκα κάτω και χαιρέτησα με ένα ψεύτικο χαμόγελο τον Μπεν και την οικογένεια του. Όταν όλοι χαιρετήθηκαν μεταξύ τους, καθήσαμε στο τραπέζι που είχε στρώσει η Κατερίνα.

Ήταν υπέροχο το φαγητό. Είχε μαγειρέψει σχεδόν όλων των ειδών τα θαλασσινά. Καλαμαράκια, χταπόδια, σαρδέλες, μπακαλιάρους και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Έγω διάλεξα καλαμαράκια και πρόσθεσα και λίγο λεμόνι.

Όλοι αρχίσαμε να τρώμε. Παρατήρησα ότι η Κατερίνα έπλενε τα πιάτα και δεν έτρωγε. Κάνει δουλειές από το πρωΐ ώστε να βρει ο Μπεν καθαρό το σπίτι. Την λυπήθηκα.