Evdeki Kız

Akıl Hastanesi

 Kardeşim zorla uyandırdı,uykulu bir halde saate baktım.Saat 11:30'du.Uykum vardı ve kalkmak istemiyordum.Battaniyeyi başımı çekerek kardeşimi iktirdim.Ah şu kardeşler,niye bu kadar ispikçiler ki?

-Anneeeee ablam kalkmıyor!

Annemin sesi çok net gelmiyordu ama ne demek istediğini anlayabilmiştim ama duymamış gibi yapıp tekrar uyumaya başladım.Çok geçmeden kardeşim bu sefer daha şiddetli bir şekilde bağırmaya başladı.

-Annee sana diyorum ablam uyanmıyor! 

Çok geçmeden annem yanıma gelmişti.

-Ah,hadi ama Sofia kalk.

-Uykum var!Rahat bırakır mısınız?

-Ah tatlım uykunu bölmek istemem ama biliyorsun ki akıl hastanesine gideceğiz.

Annemin bu sözlerini duyar duymaz gözlerim fal taşı gibi açıldı,üstümdeki battaniyeyi hızla kaldırdım ve "Ah tanrım şaka yapıyorsunuz sandım" diyerek bağırmaya başladım.Annem yatağımın kenarına oturdu,elleriyle saçlarımı okşadı ve sonra o ince sesiyle konuşmaya başladı.

-Seni o iğrenç yere yatırmayı bende istemiyorum Sofia,ama inan bana senin sağlığın için.

-Ah hadi ama benim iyiliğimi falan istemiyorsun sen!Senin tek istediğin deli kızının olmaması!

-Sofia ne diyorsun sen öyle?Sen benim kızımsın,seni her türlü seviyorum ben.

-Hadi ama anne yalan söylemeyi kes!Kim deli bir kız ister ki?

Annemle konuşmamız sırasında babam odama girdi.Hüzünlü bir ses tonuyla;

-Sofia sen daha hazırlanmadın mı?

Kızgın bir şekilde babama baktım ve kendimden emin bir şekilde "Çıkın,giyinip geliyorum."

   Annem yatağımdan kalktı,babamla beraber odamdan çıktı.Hayatımda hiç bu kadar üzülmemiştim,hiç bu kadar yıpranmamıştım.Tanrım,ben mutlu olmak istiyorum.Çok fazla bir şey mi istiyorum?Yatağımdan yavaşça kalkarak gardolabıma doğru yürüdüm.İçinde rahat edebileceğim kıyafetler seçerek yatağımın üstüne attım.Altıma dar bir kot pantolon,üstüme beyaz büyük bir baykuş deseni olan tişörtümü giydim.Tabii kide vazgeçilmezim olan siyah spor ayakkabımı da alarak odamdan çıktım.

    Babam,annem ve huysuz kardeşim beni arabanın yanında bekliyorlardı.Başım eğik bir şekilde arabaya doğru yürüdüm.Arabaya binmeden önce son bir kez evimize baktım,o büyük mükemmel aynı zamanda da büyülü evimize..Gerçektende çok özleyecektim.Annem ön koltuğa oturdu,kardeşim ve bende arka koltuğa.Başımı cama koydum,ağlamamak için kendimi zor tutuyordum..Arabada kimsenin sesi çıkmıyordu..

                                                        AKIL HASTANESİ

2 saatlik bir yolun sonunda o iğrenç yere varmıştık.Kapının önünde,hafif kısa boylu,şişman,bakımsız birisi duruyordu.Bu sevimsiz şey de kim derken babam arabadan indi.

-Bay Jared Martin?

-Buyurun benim.

-Merhabalar,ben Jhon Wesley.

-Ah tabi,özür dilerim.Hoş geldiniz.

-Sorun değil,hoş bulduk.

   Babam arabanın kapısını açtı."İnme vakti bayan."Babamın gözlerine nefretle bakıyordum.Sesimi çıkarmadan arabadan indim.Karşımda o sevimsiz adam duruyordu.

-Merhaba,Sofia olmalısın?

-Başka birisini mi bekliyorsunuz?

-Efendim?

-Evet,Sofia.

-Bende Jared.Bu hastanenin müdürüyüm.

-İyi.

Babamın bana dik dik bakmasıyla kendime geldim.Ne yapabilirim ki?İstemediğim bir yerde kalacaktım.Adam bizi hastanenin içine soktu,hastane gerçekten de çok büyüktü.İnce uzun koridorlardan biraz gittikten sonra 480 numaralı bir odanın kapısında durduk.

-Evet burası senin odan.

-Peki.

-Eğer bir isteğin olursa yatağının yanındaki zile basman yeterli.

-Teşekkürler.

   Ailemimle vedalaştıktan sonra odama girdim.Kendimi yatağa  attım ve ağlamaya başladım.Ben buraya alışamam!Burası gerçekten de çok kötü..

  Sanırım bu biraz uzun oldu :D İnşallah beğenirsiniz :)) Yorumlarınızı bekliyorumm :))