Bugünde yalnızdım tıpkı yapraklarından ayrılmış bir ağaç gibi..
Hani her insanın bir hayali vardır ya benimde hayalimde yalnızlıktan kurtulmak vardı.Ama ne yapsam olmuyo işte belkide benim kaderimde boş bi evde bedenim çürümüş bi şekilde ölmek vardı.
Kendi kendime mırıldanırken aklıma yine ailem geldi çaresizdim çünkü ne kadar çabalarsam çabalayım onlar geri gelmicekti.Bunu bilmek beni bi hayli üzüyodu .Yine çaresizdim ağlamak istemiyodum ama tıpkı çölün tam ortasında yalnız kalmış bir çiçek gibi hissediyodum kendimi.Aileme gelicek olursam eğer evet onları üç sene önce bir trafik kazasında kaybettim.Ben o sırada bi çılgınlık yapıp tek başıma dondurma almak istemiştim.Babama dil döküp bu isteğimi gerçekleştirmiştim.Arabadan inip dondurmacıya gittim ve üç külah dondurma alıp sevine sevine arabaya doğru ilerken lanet olası bir araba ailemin olduğu arabaya doğru çarptı ve araba nerdeyse paramparça bir hale gelmişti.İşte hayatımın en çaresiz en duygusal bir anıydı..Elimde dondurmalarla ailemin olduğu arabaya donmuş bi şekilde bakıyodum.Birde gözlerimin o çaresizliği ve akan o minik gözyaşları.
Onlar o arabada sadece üç dakikada can verdi bu hiç adil değildi.Keşke dondurma almaya gitneseydim ve o arabanın içinde bende olsaydım keşkee..
