Moordvrouw: Zingen In De Regen

Hoofdstuk 21

Gegroet vanuit de bush-bush! Ik zit in Australië! Had een tijdje geen wifi, vandaar de late update. Daarnaast heeft dit systeem verschillende delen niet opgeslagen, dus moet ik overnieuw beginnen. Dit zorgt voor wat vertraging. Excuses! Fijne vakantie allemaal x
----------------------------------------------------------
Liselotte kijkt om zich heen. Alles is wazig. Alles doet pijn. Ze weet dat de methanol nu een paar uur in haar lijf zit. Het mengt zich nu met haar bloed en zal uiteindelijk in haar organen terecht komen. Daarna is het einde verhaal. Tijdens haar werk heeft Liselotte genoeg ervaringen gehad met het goedje. Eigenlijk zijn alle slachtoffers van de vergiftiging overleden. Geen geruststellende gedachte. Liselotte weet precies wat de werking van methanol is. Waarschijnlijk krijgt ze over een uurtje buikpijn, enorme buikpijn. Ze heeft nog een pijnlijke weg te gaan.

En jahoor. Als het licht in de ruimte van richting veranderd, ontstaat de pijn in Liselottes buik. Het irriteert haar dat ze haar koude hand niet op haar blote huid kan leggen. Dit helpt haar namelijk altijd tegen de pijn. Geërgerd geeft ze een ruk aan het touw om haar polsen, maar er is geen beweging in te krijgen.

Nog steeds moet Liselotte plassen. Ze duwt haar benen zo strak mogelijk tegen elkaar aan. Ze wil geen druppel urine verliezen, niets is vernederender dan dat. Die van Gaal doet het er gewoon om. Na een tijdje merkt Liselotte dat haar broek toch nat is. Werkt haar sluitspier dan echt zo slecht? De forensisch rechercheur schaamt zich kapot. Snel schudt ze die gedachte van zich af. Liselotte voelt dat al haar kleren nat zijn, niet enkel haar broek. Het komt niet door het lekkende dak, dus het moet wel zweet zijn. Overmatig zweten is ook een symptoom van Methanolvergiftiging. Blehgg. Liselotte rilt. Ze heeft het koud en toch zweet ze. Ze voelt zich ontzettend vies. De drang om te plassen neemt exponentieel toe en de pijn in haar buik versterkt dat alleen maar. Liselotte zucht. Hoe komt ze hier ooit weg?

De camera staat nog steeds recht voor Liselotte. Als ze haar benen iets uit strekt, raakt ze het statief. Een glimlach trekt over het gezicht van de forensisch rechercheur, doordat er een plan in haar hoofd is ontstaan. Als ze zorgt dat de camera stuk gaat, reageert van Gaal sowieso, want hij ziet wat ze doet! Op die manier kan ze in ieder geval zeggen dat ze moet plassen. Liselotte trekt haar been iets in en geeft dan een harde trap tegen de poot van het statief. Met een harde klap klettert het ding op de grond. De camera is aan diggelen. Het glazen schermpje spat uit elkaar. Liselotte hoort harde voetstappen over de gang. Het plan is geslaagd.

"GODVERDOMME!" De deur van de cel slaat open. Liselotte deinst in elkaar. Ze had verwacht dat van Gaal boos zou worden, maar zo kwaad heeft ze hem nog niet gezien. "WAT HEB JE GEDAAN, TERINGWIJF?" Liselotte houdt haar mond. Van Gaal geeft zijn twee handlangers een zet. Zonder een woord protest beginnen ze de troep op te ruimen. Van Gaal hurkt voor Liselotte neer. "NOU?!", schreeuwt hij weer. Zijn gezicht begint rood aan te lopen en zijn aderen zijn duidelijk zichtbaar. De man ziet er eng uit. Toch wil de forensisch rechercheur zeggen wat ze wilde zeggen. "Ik moet plassen", mompelt Liselotte angstig. "Al heel lang." Van Gaal haalt zijn schouders op. Hij ziet er gelukkig al wel wat minder boos uit en hij praat minder hard. "Nou en? Jij denkt dat ik je nu een uitje naar de toiletten gun? Je kan de pot op. Alleen niet letterlijk." Liselotte slikt. "Alsjeblieft? Ik ga nog dood hier." Van Gaal grijnst gemeen. "Misschien, lieve schat, is dat wel de bedoeling."

Van Gaal doet alsof hij naar achteren loopt. Liselotte haalt opgelucht adem. Misschien was haar plan toch niet zo goed als ze van te voren dacht. Helaas draait van Gaal zich onverwachts weer om. Hij neemt een aanloop en geeft Liselotte daarna een harde klap tegen haar hoofd. "Au!" kermt ze. Van Gaal lacht. Hij steekt zijn hand in zijn broekzak en trekt er een zakmes uit. "Wat ga je doen?" fluistert een van de twee handlangers. "Ik heb jou niet gevraagd iets te zeggen", sist van Gaal. Hij hurkt voor Liselotte neer en zet de punt van het mesje op haar huid. "Niet doen", piept Liselotte. Ze is als de dood dat die creep haar nu in een keer doodsteekt. "Ik weet niet of ik hier wel tegen kan", zegt ze handlanger. Van Gaal zucht. Hij trekt het mesje iets van Liselottes huid weg en draait zich om. "Rot dan op. Ik heb niets aan pusy's zoals jij." De handlanger krimpt iets in elkaar. Omdat hij zijn baantje niet wil verliezen, blijft hij toch staan. "Weet je wat?" vraagt van Gaal. "Waarom doe jij het niet?" Hij drukt het zakmes in de handen van de bange handlanger. Liselotte kijkt angstig op. De handlanger komt heel langzaam naar voren. Hij hurkt voor de forensisch rechercheur neer en zet het mes trillend op haar wang. "Waar wacht je nog op?" grijnst van Gaal. Met zijn handen maakt hij een snijbeweging, waar Liselotte de rillingen van krijgt. "Wat moet ik doen?" vraagt de handlanger bang. Van Gaal haalt zijn schouders op. "Weet niet. Verzin maar wat." De punt van het mes trilt op Liselottes wang. De handlanger drukt wat harder en haar huid springt open. "Sorry", hoort Liselotte nog vaag. Ze heeft het gevoel dat ze moet kotsen. De pijn in haar lichaam overwint. De handlanger trekt met zijn hand het mes naar beneden. Een diepe snee van ongeveer tien centimeter lang beschadigd Liselottes gezicht. Het bloed loopt naar beneden over de vloer. Liselotte barst in tranen uit. De wond brandt. "Spuug erin", commandeert van Gaal. Een beetje speeksel van de handlanger eindigt op Liselottes wang. Ze schreeuwt het uit van de pijn, zowel van de wond als van de vergiftiging. "De volgende keer dat je me zoiets flikt maak ik je kapot", sist van Gaal. "Met mij maak je geen grapjes."