Evdeki Kız

İlk Gün

 Ağlarayak uyukalmışım,uykumu kapı sesi bozdu.

-Bayan Sofia,kahvaltı zamanı.Lütfen aşağıya gelin.

Gözlerimi açtım,başımı kapının hizasına doğru çevirerek ince bir ses tonuyla"Hazırlanıp geliyorum"dedikten sonra başımı tekrar sol tarafa çevirdim.Biraz  böyle durduktan sonra,yavaşça yatağımdan kalktım.Mavi spor ayakkabımı,beyaz şortumu ve krem renkli kuru kafa tişörtümü de giyip aşağıya indim.

   Burası gerçektende çok iğrenç bir yer,deli olmadan akıl hastanesinde yatan tek kişiyim sanırım.Kantine girdim,birisi saçma sapan her şeye gülüyor,diğeri oyuncak ayısıyla oynuyor,diğeri de olmadık yere bağırıyor.Ah tanrım,insan burada dursa otomatik olarak delirir zaten.

   Kantinden vazgeçilmezim olan patatesli poğaça içecek olarak da meyve suyu alarak herkesten uzak bir yere oturdum.Ben kahvaltımı ederken beyaz önlüklü,siyah saçlı,kahverengi gözlü,uzun boylu ve çok karizmatik birisiydi.

-Yanına oturabilir miyim?

-Ah tabii,buyurun.

-Afiyet olsun.

Hafif bir tebessüm ederek"teşekkür ederim."dedim.

Elini uzatarak "benim adım Harry.Sende Sofia olmalısın"

Utanmış bir şekilde elini tutarak "Evet,Sofia.Sofia Wesley."

-Memnun oldum Sofia.Ben senin doktorunum istersen biraz konuşalım ne dersin?

Normalde aşırı bir tepki vermem gerekirken doktorun cazibesinden olsa gerek başımı onaylayarak bahçeye çıktık.

                                                                  BAHÇE

-Evet Sofia,şikayetin ne?

-Aslında bakarsanız şikayetim falan yok.

Doktor şaşırmış bir şekilde"o zaman neden buradasın?"

-Çünkü...çünkü..ailem öyle istedi..

-Peki,niye?

-Çünkü benim deli olduğumu sanıyorlar?

-Doktor bu sefer daha da şaşırmış bir şekilde "ne alaka?"dedi.

-Evde bir kız görüyorum,beni öldürmeye çalışan bir kız.Ben ona EVDEKİ KIZ diyorum aslında.Ama ailem buna inanmıyor.O yüzden beni buraya getirdiler.

Doktor parmaklarıyla oynuyordu.Ciddi bir şekilde"Nasıl bir kız bu?"diye sordu.

Ellerim terlemişti,ne diyeceğimi bilmiyordum.Biraz sustuktan sonra"Kanlar içinde bir kız.Bilemiyorum,çok farklı şeyler görüyorum ama bu gerçek bu gerçekten de var.Ben o evi araştırdım.."

-Anlıyorum Sofia,bu kızı ne zaman görüyorsun peki?

-Hemen hemen her gün.

-Tamam,şimdilik bu kadar yeter.Daha sonra görüşürüz.

-Görüşürüz..

   Doktorla konuşmam bittikten sonra tekrar odama çıktım,çünkü bahçe ve kantin gerçekten de çok sıkıcıydı.Odama girdim,kendimi yatağa attım ve karşımda duran televizyonu açtım.Bütün kanallara baktıktan sonra sıradan bir müzik kanalı açarak gözlerimi kapattım.5-10 dakika böyle yattıktan sonra odamdan bir ses geldi,gözlerimi açtım etrafa bakındım.Dikkatimi penceredeki yazı çekti."SANA KİMSE İNANMIYOR." bir bu yazımız eksikti,evet..Birden kapı kilitlendi karşıma o kız çıktı.Pencereye koştum,aşağıya baktım fakat kimse yoktu.Var gücümle bağırmaya başladım,fakat ne gelen vardı ne giden..

  Umarım beğenirsinizz :))