Dumanlı Kalpler

Herşeyin Başlangıcı

Koşarak metronun içine girdim ve boş olan yere oturdum, koşarak içeri giren insanları incelemeye başladım kulaklığımdan çıkan dumanın ah şarkısını dinlerken. Yaşlı bir amca ve teyze bindi metroya, el ele tutuşmuş gülerek girdiler metroya, adeta solgun olan metronun içini canlandırdılar gülümsemeleriyle, aşkla bakan gözleriyle, ömürlük sevgileriyle...
     Kucağıma aldığım çantanın içini açıp defterim ve kalemimi çıkardım. İki aşığı resmetmeye başladım heyecanla.
       Resim benim için nefes kadar önemliydi. İnsanlar konuşur, ben resim yapardım. İnsanlar iletişim için dillerini, ben ise kalemimi kullanırdım.
          Resim çizerken onunla karşılaştım. Kalemimi elimden düşürmeme sebep olan kişiye heyecanla baktım. Kimdi? Beni bu kadar heyecanlandırmasının tek sebebi benim gibi heyecanla kağıda dokundurduğu kalem miydi?
         Yere düşen kalemin sesiyle kağıttan kafasını kaldırdı ve bana baktı, gözleri kahverengi olmasına rağmen muazzamdı. Gözlüğü yaşlı neneler gibi aşağı inikti, ama komik durmanın aksine çok çekici görünüyordu. Sanırım saçlarını en son ortaokulda taramıştı, çok dağınık görünüyordu, ama itici değildi.
Oturduğu yerden kalkarak ayağımın ucundaki kalemi bana uzattı, uzattığı kalemi elime alıp yaşlı çifte baktım. Gitmişlerdi. Büyük bir hüzünle defteri kapattım. Hâlâ yanımda duran oğlan gülerek uzaklaştı yanımdan, oturduğu koltuğun üzerine koyduğu defterin yaprağını yırtıp tekrar yanıma geldi ve kopardığı yaprağı bana uzattı. Uzattığı kağıt parçasına bi kaç dakika baktıktan sonra elime aldım. Yaşlı çiftin resmi vardı. Hayatımda bu kadar güzel çizilmiş bir resim görmemiştim. "Acaba resim dersi veriyormusunuz?" Dedim heyecanla, hiç birşey demeden indi metrodan.
Benim heyecan verici maceram burda sona erdi. Yani öyle düşünmüştüm, meğersem her son bir başlangıçmış. Buda benim sonum ve sonu olmayan başlangıcım...