Yalnız Olmak Güzeldi.

Bölüm 2; 'Aşkı Hiç Bir Zaman Tadamayacaksın!' ♫

Selam gençler!

Sonunda birinci sınavları atlatmış bir Merve geri dönüyor. Daha giriş ve birinci bölümleri ile 25 vote alan bu kurgum için sizlere teşekkür ediyorum. :)

İşte askıdan alındı dediğim hikaye gelecek. Aslında haftada bir bölüm şeklinde olacak. En azından nisan ayının sonuna kadar. Çünkü önümde beni bekleyen bir " 'Yeni Sistemin İlk Kurbanları 2' 28 Nisanda Sinemelarda..." şeklinde adlandırdığım bir teog sınavı var. Ondan sonra üçüncü sınavlar kolay zaten. Her neyse çok uzattım.

Son bir not; kumral saçlı bir kız bulabilir misiniz? Yeşil gözlü olursa fena olmaz. Tanınmayan biri olursa daha iyi olur. Biliyorum araştırıyorum ama bulamıyorum... Yardımlarınızı esirgemeyin lütfen.

İşte Yalnız Olmak Güzeldi kaldığı yerden devam ediyor.  Multide yeni kapak fotosu var. Bu arada şarkı Bastille-Icarus. Youtube'dan ekleyemedim. Açıp okuyabilirsiniz. Ve şarkının sözlerinin bir kısmı içinde var. İngilizcem berbat olduğu ve nette çevirisi bulanmadığı için Türkçesi yok malesef...

İyi okumalar! :)

▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

❝Aşkı Hiç Bir Zaman Tadmayacaksın!❞

"Şşş... Ceyda! Kızım kalksana!" diye tepemde bağıran bir kadın vardı. Ne sanıyordunuz? Bu gerçek hayat. Fimlerdeki ve ya kitaplardaki gibi erkek arkadaşımla yaşamıyorum. Erkek arkadaşım tarafından uyandırılmadım. Erkek arkadaşım yok. Olsa bile annem döner bıçağı ile kovalardı! Biraz mantık! Söyle annene erkek arkadaşımla yaşamak istiyorum diye bak ne yapıyor sizi?

"Ceyda! Kime diyorum ben?!" diye bağırdı annem yine. Bu kadının sesi bile inceydi. Etrafımda ki tüm kızların sesleri ince,cırlak olmak zorunda mıydı? Benim neden karga gibi sesim var? Neden benim sesim kalın? Babam böyle pasta yapmayı nereden öğrendi? Allah'ım sana geliyorum.

"Kızım Ceyda kalksana! Neden tavana bakıyorsun? Delirdin mi? Bak rol yapıyorsan umrumda olmaz bilirsin. Anlarım" dedi otoriter sesi ile sevgili annem. Deliymiş. Akıllı insanlar benim yanımda halt etmiş. Hıh anne! İnsanı bir düşündürtmüyorlarda.

Kafamı kaldırıp, yatakta oturur pozisyona geçtim. Anneme cevap verme gereği hissettiğimden dolayı "Tamam. Kalktım işte." dedim karga gibi sesimle.

"Sus anneye cevap verilmez. Kaldır o kıçını, hemen sofraya gel!" dedi kapıyı çarkarken. Çarp kapıyı, çarp! Kırılsın. Babam ödüyor zaten parasını! Bu aralar nedense cimriyim de biraz.

~

Salona doğru gittiğimde yemekler yoktu. Ne zannediyordunuz yemek masamız mutfaktaydı. Bizim yemekleri mutfakta  yememiz çok mu acayip?

Mutfağa ilerlediğimde, bir de ne göreyim. "Anaağ! Sarmalar!" diye bağırıp masaya koşturdum. Babam bu hareketime gülerken, ben elimi sarmalara uzattım. Daha bir tane bile almadan elime vuruldu. Karşımda benim hayalimde kulaklarından duman çıkan bir Ceylan Adal vardı. Kendisi annem olur.

"Sen ellerini yıkadın mı?!" diye bağırdı bana sevgili annem. "Yıkadım beöğ!" diye karga sesimle cırlarken dudaklarımı büzdüm.

"Ay Ceyda! Yapma şunu. Çok çirkin oluyorsun." dedi annem. Oha! Hiç bir anne kızına bunu demez. Ayıp lan ayıp! Hemen yüzümde ki ifadeyi değiştirip burnumu çektim, yüzümü astım.

"Tamam. Çatal ver bana." dedim trip atan sesimle. O nasıl oluyor demeyin. Oluyor işte.  Babam bu halimize sessiz kalırken ben düşüncelerime daldım yine. Babamda yazık be. Ne yapsın adam? Sesinide çıkartamıyor.