Half Angel, Half Demon. ☑️

Hoofdstuk 6

Ik word wakker geschud door Valery. 'JE BRIEF IS BINNEN MET WAT JE BENT!' Schreeuwt ze keihard in mijn oor. 'Auw, ik heb ook nog oren die niet zoveel kunnen hebben he Val!'
'Owh ja sorry!' We gaan met z'n alle naar de woonkamer en ik open de brief:

Geachte Tamara,
hierbij hebben wij een conclusie getrokken dat je nog even wat bloed moet afnemen voordat wij kunnen beslissen of je een engel of een demon bent. Kom z.s.m. naar de ziekenboeg en laat je bloed afnemen. Dan hoor je vanmiddag of je een engel of een demon bent.

Groeten,
Peter de directeur

Ik laat het briefje aan de andere meiden zien. We lopen samen naar de ziekenboeg. 'Zo Tamara, kom maar zitten en doe je shirt uit.'
Ik trek m'n shirt uit en ga zitten. Ze dept met een wattenschijfje wat spul op me arm, en daarna volgt de rest.
Nadat alles klaar is ga ik met de meiden terug en ik begin met huiswerk maken. De rest zit te stressen om de uitslag, maar dat heeft niet veel nut om je zorgen te maken. Dus ik concentreer me op mijn huiswerk, dit gaat ook nog door ondanks de testen.

~paar uur later~
Er wordt hevig op de deur geklopt. Aqua doet de deur open en Peter en nog vreemde mannen stormen langs haar heen.
'Tamara je gaat met ons mee, uit de testen blijkt het dat je een half bent. Dus we gaan je trainen zodat het beest niet uit je komt. Anders vernietig je straks de school en dat kunnen we niet gebruiken in tijden van oorlog.'
'Maar ik wil niet mee, ik wil hier blijven!' Roep ik frustrerend.
'Tam, ga maar. Het is goed, je hebt die training nodig en je komt gewoon na een half jaar ongeveer weer bij ons terug.' Zegt storm rustig.
'Oké best, als jij het zegt. Maar ik ga jullie wel missen hoor.'
Ik loop eerst nog koppig naar Storm en de meiden toe als Peter zit te zeuren dat ik mee moet komen. Ik geef ze allemaal 1 voor 1 een knuffel en neem afscheid.
Ik loop met de mannen mee naar buiten, de mannen klappen hun vleugels uit en stijgen op. Ik blijf loner op de grond staan. 'Ik heb nog niet mijn vleugels gekregen peter. Ik weet dus niet hoe ik moet vliegen.' Zeg ik gauw voordat ze wegvliegen. 'Jan en Piet, neem haar mee.'
De 2 mannen die dus Jan en Piet heten komen naar mij toe en pakken beide een arm van mij. Ze beginnen te klappen met hun vleugels en we stijgen op.

Ik kijk nog achter me, ook al was ik hier nog maar heel erg kort. Het voelde toch als thuis.
Ik probeer nog wat meer te zien van de school, die is ook reuze groot dus ik heb in die paar dagen nog niet eens alles gezien. Ik hoop dat ik nog terugkom, maar we zien wel wat er ons te wachten staat.

Maar dan zijn we er eindelijk. We landen op de grond, er staat een huge villa voor me. Dit ding is echt gigantisch!

We lopen naar binnen lopen en dan zie ik pas hoe groot het echt is. Ik trek z'n verbaasd gezicht.
Voordat ik de rest kan bewonderen word ik meegesleurd en ze gooien, ja inderdaad dat hoor je goed, GoOiEn me letterlijk in een kamer en sluiten me op.
Dit is toch niet normaal zeg! Heilige schnitzels. Ik kijk nog een beetje boos naar de deur terwijl ik over mijn hoofd wrijf, dat geluk heb ik altijd weer dat ik mijn hoofd stoot.

Als ik om mij heen kijk merk ik pas waar ik ben. Een hele grote kamer met een supermooi hemelbed. De kamer is vooral rood en zwart qua kleur. Naast het bed staat er nog een boekenkast met oude muffige boeken en daarnaast nog een bureau met stoel. Ook zwart met rood natuurlijk.
Ik hoor de voetstappen al van verte, een paar minuten later gaat de deur op een kiertje open.
Een man die ik niet herken komt de kamer binnen. Ik vraag me af hoe hij heet. 'Ik heet Floris mevrouw.' Oh... tuurlijk, nog z'n gedachtelezer... Overkomt mij weer.

Floris zet het eten neer en gaat weer weg. Natuurlijk wel de deur op slot houdend.
Ik eet het eten maar op en snuffel de kamer rond.
Ik ga op het bed liggen en ik val in slaap. Dit bed ligt te heerlijk...
Midden in mijn slaap word ik wakker, althans dat denk ik. Ik word namelijk wakker in een bos. Ik loop richting de open plek die voor me is.
Als ik de takken opzij duw verschijnt er opeens een meisje op de grond. Ze heeft ook vleugels. Het blijft er wel een beetje raar uit zien, mensen met vleugels.
'Hallo Tamara, je bent nu in het erfenis huis van Peter, maar je zult moeten vluchten. Hij wil je in een lab gaan onderzoeken en dat moeten we niet hebben. Dit huis gebruikt hij namelijk als onderdak voor zijn duistere zaken. Vlucht morgen nacht naar deze plek, dan zul je vanzelf iemand zien die je naar een veilige plek brengt. Rust goed uit, we zien je later.'
Het meisje verdwijnt weer en het bos verdwijnt. Ik word wakker en zie de oh zo mooie donkere kamer waar ik in zit, nou ja, lig momenteel.
Ik rek me uit en zie mijn eten staan op het bureau.
Nadat ik me eten op heb komt Peter de kamer binnen gestormd. Ik heb zo'n vermoede dat er hier camera's zitten. Hij sleurt me mee aan mijn arm. Dat doet echt zeer hoor! Ze moeten hier eens mee stoppen.

Hij zet me in een kamer en er komt vervolgens een oude meneer aangelopen. De oude man blijft maar urenlang praten over wat voor lessen ik krijg en wat ze willen testen. Helaas zeggen ze niet wat ik allemaal kan.
Als hij eindelijk klaar is moet ik de kamer uitlopen en daar staat de kast Piet, hij is echt eng van dichtbij hoor. Piet begeleidt me naar mijn kamer. Onderweg zie ik al dat het avond is door de ramen.
Ik ga op bed zitten en beslis om nog even een dutje te gaan doen. We moesten nota bene goed uitrusten van die vrouw.
'Wordt wakker Tamara, over 8 minuten komt de bewaking bij je kijken en daarna heb je 14 minuten om weg te komen.'
Ik strek me uit en doe snel wat strekoefeningen. We willen geen spieren verrekken als we zo moeten rennen.
Ik loop naar m'n kast toe en pak wat kleren, want ik weet niet hoelang ik wegblijf. Ik trek ook nog een schoon setje aan.
Ik pak ook nog een boek en wat ondergoed en stop dat in een zwarte rugzak. Natuurlijk is deze weer zwart. Het heeft ook nog een rood koortje! Hoezo dit lijkt op een duistere demonen kamer.
Na nog 2 minuten die ik over had, hoor ik iemand op de gang lopen. Ik verstop snel de rugzak onder het bed en doe alsof ik slaap. De sleutel gaat in het slot en de deur gaat open. Na 1 minuut gaat de deur eindelijk dicht en gaat het slot er weer op. De persoon loopt weg en ik sla de dekens van me af. Weg hier.
Ik sluip heel zachtjes naar de deur en probeer de weg te vinden. Ik dacht een exit uitgang te hebben gezien vanavond toen ik terug naar m'n kamer ging met Piet.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~$~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hoofdstuk 6 is herschreven.