Doctor Lee //joo-kyun ✔

0.3 Rahatlamak

"Stres olduğunuzda nasıl rahatlarsın Kyun?"

"Uyurum."

"Bir yerlere gitmez misiniz?"

"Mutfağa giderim.

"Evden çıkarak yaptığınız bir aktivite yok mu?"

"Markete gidiyorum. Bir haftadır bisiklete biniyorum. Fakat bisiklete binmeyi bilmediğimi öğrendim."

"Denize gitmeyi düşündün mü? Denizin sesi ve rengi insanı rahatlatır."

"Denize gitmedim. Çok uzun zaman oldu gideli. Pek iyi anılarım yok..."

"Anlıyorum. Şu resimlere bakar mısınız? Size ne hissettiriyor?" dedi ve ilk resmi gösterdi.

Changkyunun gözleri doldu. Acı bir gülümseme yerleşti yüzüne.

"Benim bir abim vardı. Denizdeki dalgalar onu yuttu." dedi titreyen sesiyle.

"Ne zaman oldu bu?"

"Hatırlamıyorum... Ama dün gibi."

"Pekala... Diğer resime geçiyorum."
Diğer resmi kaldırdı.

Changkyun uzun uzun baktı resme.

"Çocukluğum.. Bu ağaçlar... Annemi özletiyor bana. Kiraz çiçekleri gibiydi o. Hep pembe giyerdi. Fakat zarifti her kıyafeti. Mezarına hep pembe çiçekler bırakırım."

Jooheon, Changkyunun ağladığını görünce bir kutu mendil uzattı ve diğer resme geçti.

"Bu resim hakkında ne düşünüyorsun?"

"Bu...çok güzel. Siz mi çizdiniz?"

Jooheon afalladı. Burada bir orman resmi olması gerekiyordu. Daha önce çizdiği kardeşi Kihyunun dijital çizimi değil.

"Ah çok üzgünüm. Bu değildi... Karışmış olmalı."

"Siz mi çizdiniz? Bilgisayar çizimine benziyor."

"Evet. Kardeşimi çizmiştim. Asıl hayalim grafik tasarımcı olmaktı. Ama olmadı. Ben de arada böyle çizimler yaparak kendimi rahatlatıyorum."

"Ben de resim çizerim. Ama genelde mutlu olduğum zaman. Düşündüm de... Bayadır resim çizmiyorum."

"Eve gidince benim için çizer misin Changkyun?"

"Tabii ki. Ve daha sonra da getirip size vereceğim."

"Çok sevinirim. Süremiz dolmak üzere. Biraz daha oturmaz mısın? Kahve ya da başka bir şeyler içebiliriz."

"Hayır kalsın. Ben kalkayım. Hoseok evde ve her an yangın çıkarabilir."

"Pekala... Sonra görüşürüz Kyun."

"Görüşürüz Balım."

Gülümseyerek odadan çıkınca Jooheon donup kaldı. Çok utanmıştı. Normal değildi...