Bazen herşey yolundaymış gibi görünebilir.Ama herkes bilir birdenbire, nedensiz bir şekilde oluşan o boşluğu.Belki de kötü birşeylerin olacağının habercisidir bu his.....
iste yine öyle bir anda çalındı kapım.Ve o...sanki yıllardır onu bekliyordum.Aramıyordum, tüm herkese kapalıydım. sadece sanki yıllar öncesinden geleceğini biliyormuş gibi açtım kapıyı.Belki de bunların hiçbiri degildi onu iceri almamın nedeni? Belki de...Belki de sadece yıllardır yalnız olmamdı.Konustuğum, hissettiğim tekşeyin kitaplar ve müzik olmasıydı.Belki de tek nedeni artık bana cevap verecek birine ihtiyaç duymamdı.
Iceriye aldığımda o bile şaşırdı.şanslıydı.Bu lanet olasica yerde bana değilde , kapılarını herkese kapatmış umursamaz komşularımdan birine de denk gelebilirdi.(Ki kısa bir zaman öncesine kadar bende onlardan pek farklı degildim.)Ve onlar hiç düşünmeden kapıyı suratına çarparlardı. Ya da hiç açmazlardı. Bana kalırsa kapının suratınıza çarpılmasındansa kapalı kalması daha iyidi.
içeri girer girmez fisiltiyla teşekkür etti ve oracıkta yığıldı.Başıma nasıl bir bela almıştım böyle? birinden mi kaçıyordu? bi suclu muydu? ( ki yaşadığım yerde suç sayılmayan şeyler çok azdı.)
onu koltuğa taşıdım ve bu hiç kolay olmadı. hayır sorun onu kaldırmak degildi.uzun zamandir birine dokunmamis ve nefesini hissetmemistim.Asil zor olan buydu. uzun bi süre onu izlemişim sanırım dışarı bakıp havanın karardığını görmeseydim daha uzun sürecekti.ölüm gibiydi, uzun ama ölu oldugun icin farkına varamayacağın kadar kısa.sanırım sadece ona biraz daha alısmamak icin kalktım oradan.gidebileceğim pek fazla oda yoktu evim zaten yeterince küçük.Sonradan aç olabileceğini düşündüm ve yemek yapmak için mutfaga gittim.Ne yapıyorum ben böyle? tanimadigim birini eve alıyorum ve onun icin yemek hazirliyorum.kafamda ki dusunceleri bi kenara birakmanin zamani gelmisti. sadece yardim ettim.uyanacak , corbasini icince kendini daha iyi hissedecek.ve gidecek.herkes gibi.Tam bunları düşünürken onun sesiyle irkildim.
-Yemek yaparken ne kadar da düşüncelisin. dedi gülerek. biraz evde ki baska birinin sesinin verdigi şaşkinliktan cokca da gulusunun beni sersemletmesinden cevap vermekte zorlandim.
-Aa... ah.. ben ben mi? sen ne kadar suredir burdasin ?
-merak etme cok olmadi, sadece biraz seni izlemek istedim.
Kahretsin.yanaklarımın kızardıgını hissedebiliyordum.Sesimin kendinden emin cıkmasina gayret ederek - gidiyorsun heralde? dedim
-Corba benim icin degilmiydi ? buyuk bi hayal kirikligina ugrattin beni.oysa kokusu da cok guzel gelmisti.
sanki tanisiyorduk onceden aramizdaki bag aynen boyleydi yillardir gorusmeyen iki cok yakin insan gibiydik. O bag hic kopmamisti ama sanki canlanmaya ihtiyaci vardi.
kahretsin hala siritiyordu. gecip masaya oturdu. ve ben onun icin hazirladigim corbayi masaya birakir birakmaz kendime gelmek icin oradan ciktim. Banyoya kostum ve yuzume carptigim suyla kendime gelebildim.Beni bu denli sersemleten sey neydi ?
